# 301 Sterren in de ruimte

‘Falcon 9, Falcon 9, dit is Hideo Ishimura van het ISS-ruimtestation. Horen jullie mij, over?’
Stilte heerst aan de andere kant van de lijn.
‘Falcon 9, Falcon 9, jullie aankomst was zes dagen geleden geanticipeerd, echter zijn jullie niet meer zichtbaar op radar. Als iemand dit bericht hoort, alsjeblieft, laat van je horen.’
Hideo kijkt zijn collega Maru Kobyashi beangstigend aan.
‘Als ze daar nog ergens zijn, moge God hun bijstaan.’

Ergens tussen tijd en ruimte…

‘Ik kan zeggen dat we op dit moment volledig verdwaald zijn.’ Lambert tikt op het scherm.
‘Is de computer nog steeds van het padje af?’
‘Correct, Brett, geen verbetering helaas.’
‘Dit is een grote bende. We weten niet eens waar we uithangen. Parker, heb je nog eens geprobeerd contact te leggen met het ISS?’
Parker slaakt een diepe zucht.
‘Jongens mijn stem raakt schor ervan. Geen contact what so ever.’
‘We hebben nog rantsoen voor twee dagen.’
‘Dat maakt het er niet beter op.’
‘Beter nieuws heb ik helaas niet.’ Op dat moment geeft Lambert een kik.
‘Wellicht heb ik goed nieuws, de radar is weer online ik zie een afwijking op het scherm, het lijkt op iets groots.’
‘Is het het ruimtestation?’
‘Geen idee, we zitten op koers, geschatte aankomsttijd, vijfenveertig minuten.’
Brett kruist zijn vingers.

De heren kijken uit het raam en zien een mega ruimtestation.
‘Dat is niet ISS.’
‘Space Base S6. Nooit van gehoord.’
‘Laten we kijken of we aan boord kunnen.’
‘Space Base S6, dit is Brett Ripley van Falcon 9, toestemming om aan boord te mogen komen?’
Het blijft even stil maar dan klinkt er een rare geluid door de intercom, alsof iemand een ballon leeg laat.
‘Dat is apart.’
‘Kijk, Brett, daar gaat iets open.’
‘Ik neem aan dat we welkom zijn.’

De heren lopen door de lege gangen van Space Base S6. Het licht knippert zwak en heerst een ijzige kilte.
‘Het lijkt wel compleet uitgestorven.’
‘Ik vertrouw het voor geen meter, waar is de bemanning?’
De heren krijgen de schrik van hun leven als er opeens boven hun een helskabaal uit de ventilatie ruimte komt.
‘Ik zeg dat we teruggaan.’
‘Parker, later we eerst kijken of er iets te eten is.’
Hij heeft het net gezegd en er stormt een grote gedaante door de muur. Het heeft een kale kop en gekleed in kokskleding. Met een opgefokte blik schreeuwt hij het uit.
‘Het eten hier is kicken, jonge!’ Daarna is ie er weer als een wind vandoor.
‘Wat moest dat voorstellen?’
‘Ik denk dat dat de kok was, hij zag er niet gezond uit. Parker je hebt gelijk, het is beter om terug te gaan.’ Terwijl de mannen zich omdraaien valt een ventilatierooster op de grond en staan ze oog in oog met mens dat het hoofd heeft van een hagedis.
‘Ah een monster.’ roept Parker uit.
‘Nee, kijk goed, het is geen monster, het is plastische chirurgie.’
Het Hagedissenmens beweegt rammelig en komt langzaam op hun af en opent haar mond.
‘Jongens, dit was het dan.’ Parker zakt door zijn knieën.
‘No more Bolero’s!’ klinkt er uit de verte en het hoofd van het Hagendissenmens ontploft. Een mix van bloed, bot en een beetje hersenen spat tegen de muur.
Daar staat hun redder met een smeulend Lasergeweer.
‘Eindelijk heb ik haar te pakken.’ Hij loopt naar de heren toe. ‘Gerard is de naam.’
‘Wat is hier in Godsnaam aan de hand?’
‘Het moest een revolutionair concept worden, Sterren in de Ruimte, maar helaas is iedereen doorgedraaid. Ik ben de enige normale nog.’
‘Wat was dat rare geluid op de intercom?’
‘Oh dat.’ Gerard laat zijn broek zakken en het hoofd van een krullenbol steekt uit zijn anus.
‘Hey jongens! Goor hé?’