Ze kon maar geen begrip opbrengen voor haar huisgenoot en zijn ex-vrouw. Evert haalde altijd op tijd de wekelijkse boodschappen en liet het fornuis in de keuken heel netjes achter. Maar ze was blij dat zijn ex-vrouw het niet zag zitten om in zijn slaapkamer te slapen. Zij kwam hier om de twee dagen voor de gezelligheid een paar uurtje langs. Evert was een beetje jonger als zijzelf en had meer geduld om zijn vriendin het naar de zin te maken. Mocht hij ooit besluiten een tweede bed in zijn slaapkamer te plaatsen, dan zou zij zeker vertrekken. Het knuffelen met zijn ex-vrouw vond ze al niet kunnen.

Ze was een vrouw van veertig jaar en had nog niet het besluit genomen een relatie aan te gaan met een man. Omdat wel bij Evert en zijn vriendin terug te zien accepteerde ze met moeite.

Als ze op een zomerse zaterdag de geliefden paartjes over straat zag lopen, vond ze dat al spannend om te zien. Om ze aan te spreken voor het vragen naar de weg of een goed café durfde ze niet. 

Met Evert en zijn ex-vrouw was het niet anders. Als hij na haar bezoek weer eenzaam door het huis liep kon hij niet meer glimlachen. Evert had haar verteld over zijn rol als hardwerkende vader, wat hem nog net niet had gesloopt. En dankzij haar als vrijgezelle vrouw was er weer een gevoel van vrijheid gekomen. Dat er voor hem gezorgd werd door haar kon ze zelf ook niet ontkennen. Enerzijds kwam ze alle afspraken na, van de ontbijttafel klaarzetten tot altijd netjes koken, anderzijds verwachtte ze ook eens van zijn kant een mooi boeketje of een chocoladereep. 

Zijn kantoorbaan nam niet al te tijd in beslag op. Hij moest beseffen dat als zij wat minder voor hem zou zorgen het niet perse verkeerd zou gaan. Evert had nu al een luizenleventje wat niet alleen voor hem was weggelegd. Ze moest er nog net niet aan ten ondergaan, zoals ze zich al een jaar uitsloofde voor hem. Om met elkaar gezellig te maken was goed, maar dat zij alleen daarvoor moest zorgen klopte niet. Zo was zij ook niet grootgebracht. 

Zij wilde juist iets goeds terugdoen voor arme mensen die moesten worden voorzien in hun eerste levensbehoeften. De mogelijkheden om te schenken aan een stichting of zendingswerkproject was haar niet vreemd. Dat zijn ex-vrouw daar een hekel aan had kon ze wel inkomen, gelukkig zag ze haar te weinig om haar daarover te horen. Om echt goede hulp te bieden kon je beter met een groepje mensen een bedrag sparen om te het vervolgens te besteden aan ontwikkelingshulp. Dat was echt iets waar zijn echt in geloofde.