Terwijl ik de deur achter me dicht trek en met Bruno het pad afloop, hoor ik van links stemmen naderbij komen. Ik blijf even staan om de afstand te schatten. De stoep is smaller dan 1,5m dus iemand moet wachten of uitwijken. Het is een rustige straat, dus hier kan dat wel. Ik hoor in de verte echter ook een brommer aankomen. Die lui passen meestal niet goed op en zouden je het liefst van de sokken rijden. Bruno wacht onbezorgd, maar ik ben ongeduldig. Ik geef hem een klopje op zijn rug ten teken dat ik hier geen wortel wil schieten.

Ik begrijp trouwens niet wat die voetgangers hier doen, iedereen is met klem gevraagd thuis te blijven. Als je boodschappen wilt doen, doe je dat alleen, dus, wat doen zij hier? Ik probeer me er niet druk over te maken, maar terwijl ik in hun richting kijk, floep ik er al uit:
“Hallo, lekker aan de wandel?”
“Ja, maak u geen zorgen, we houden 1,5 m afstand van elkaar en van u.
“Ah, ik vroeg me inderdaad af hoe u hier samen kunt lopen.”
“Simpel, we hadden hetzelfde idee als u.”
“Ik laat de hond uit.”
“Wij laten elkaar uit, een van ons is vandaag de hond.”
“Een hond op twee benen die kan praten…”
“Dat heeft u goed gehoord.”
“U beseft wel dat een hond niet los mag lopen?”
“Ah, daar zegt u wat. Ik zal hem bij zijn voorpoot nemen, is het zo goed?”
“Uiteraard niet, nu overtreedt u de 1,5 m afstand!”
“Niet als we met gestrekte armen lopen,” klinkt het triomfantelijk.
“Maar u mag elkaar niet aanraken!”
“We dragen latex handschoenen!”
“U bent een anarchist en uw hond ook.”
“Dat is niet verboden.”
“Pfff. U vindt het vast niet erg dat ik verder ga.”
“Zeker niet. Wij wensen u een fijne wandeling.”