De kameleon

In de weerspiegeling in het oog op het schilderij, zie ik een klein meisje staan. Lichtjes gebogen, in al haar kwetsbaarheid. De wereld om haar heen is voornamelijk oranje, groen en bruin gekleurd op het doek. Ze staat gebrand op het netvlies van een grote kameleon, die zich vasthoudt aan een tak, kijkend naar daar waar het licht vandaan komt. Kind en kameleon. De lichtinval met warme gloed, zorgt voor een vriendelijke uitstraling en er is een verwondering in de oogopslag. De gelaagdheid van kleuren van de huid van de kameleon nodigt uit tot nadere bestudering. De kracht waarmee de lange krulstaart en de bijna menselijk aandoende armen en achterpoten zich vastklampen aan de tak, is stevig. Krachtig, stevig, verwonderend en toch ook kwetsbaar. Dat omschrijft hoe het meisje in de iris in het leven staat. Met een zoekende blik, zoals het kokervormige oog van een kameleon, zich focust op een doel. Accommoderend, haar 'kleuren' aanpassend aan de omgeving als zij dat nodig acht. Soms complementair, soms juist contrasterend. Naar gelang de situatie daar om vraagt. Of hoe ze zich op dat moment voelt.

Is het een 'goed iets',  om je te schikken naar de wereld om je heen? Of is dat zelfverloochening? Of juist een manier om te overleven? Zoals de kameleon op kan gaan in de omgeving door te camoufleren en zo zichzelf beschermt voor gevaar. Langdurig in die stand blijven lijkt me vreselijk. Dan denk ik aan zowel de onderduikers in de Tweede Wereldoorlog, als degene die in de huidige situatie door de corona crisis gevangen zitten in een gewelddadige thuissituatie. Dan is kameleon-gedrag begrijpelijk, maar niet wenselijk op langer termijn. Hoe verlangde Anne Frank ernaar, en velen met haar, om zich vrij te kunnen uiten? Zich aanpassen als een kameleon heeft haar helaas niet gered. Het wakkerde haar verlangen wellicht meer aan òm zichzelf te mogen zijn. Je ware kleuren kunnen en mogen laten zien in deze wereld, hoe mooi zou dat zijn? Florerend in alle soorten en maten. Want de kameleon camoufleert niet alleen, het reflecteert ook emoties, gewoon zoals ze zijn op dat moment. Bijvoorbeeld angstig, boos, tevreden, vrolijk. En daarmee zijn ze uniek in hun soort. In de reptielenwereld en ook in de mensenwereld. Dat meisje in de weerspiegeling in het oog op het schilderij kan niet het universum redden. Maar ze redt het wel in haar eigen wereld.