#299 - De Excuusmaker

Zeg dat ik dat zinnetje voortaan achterwege kan laten. Dat kan toch? Of niet? U moet begrijpen dat ik de laatste tijd veel heb nagedacht over alle excuses die ik heb gemaakt. Steeds vaker besef ik dat excuses wellicht nooit gemeend zijn of gemeend kunnen zijn. In mijn geval zeker. Een oude gewoonte verleer je niet snel.

Gisteren nog in de supermarkt, knalde ik met mijn boodschappenwagen tegen een jongetje aan - hooguit een jaar of vier. U begrijpt dat hij begon te huilen. Ik had hem bezeerd. Zonder stil te staan bij mijn slechte reputatie op het gebied van het maken van excuses flapte ik er een naar mijn idee welgemeend excuus uit.

De moeder van het jongetje kwam aangesneld om te kijken wat er gebeurde. Toen de vrouw mij aankeek zag ik haar gezicht betrekken. 

‘U bent die Excuseur-Generaal toch? Hoe durft u excuses aan te bieden aan mijn zoon? De hele wereld weet dat een excuus van u geen enkele waarde heeft!’

Ik heb niets teruggezegd maar ben weggelopen. U moet begrijpen dat ik het ergens wel met de moeder eens was. Misschien liep ik zelfs met opzet tegen het jongetje aan. Niet dat ik dat wil beweren. Maar ja. Het was druk in de supermarkt, ik was geïrriteerd, ik dacht haast te hebben. Mogelijk is mijn onderbewuste ik een betere raadgever. Misschien heeft hij, al heel lang geleden, besloten dat ik überhaupt niet in staat ben om te excuseren. Maar u wilt toch ook altijd de beste versie van uzelf beleven?