Schrijfopdracht #299 - De laatste momenten

Het was het rustige geluid van een man die wacht tot hij sterft. De langzame ademhaling en zelfs, door mijn goede gehoor, het geluid van knipperende oogleden.

Ik zat in de stoel naast zijn bed met gesloten ogen, te luisteren naar zijn laatste minuten. Alles was gezegd, alles was gedaan. Nu was het wachten op het onvermijdelijke. Door het open raam voelde ik een briesje de kamer binnen komen, samen met het geluid van het bewegende gordijn en fluitende vogels.  

Ik voelde hem bewegen en hoorde het dekbed knisperen toen hij zijn hand optilde en mijn hand vastpakte. Ik opende mijn ogen en keek hem aan. Hij glimlachte, gaf me een kneepje en slaakte een zucht.

Ondanks alle stilte die er was, ontstond er toch chaos toen een ritme doorbroken werd. Een ritme zo natuurlijk als het ruisen van de zee. Als een hartslag. Als een ademhaling.

Ook al volgde er een nog diepere stilte, de rust was verstoord door de afwezigheid van een vanzelfsprekendheid.

Hij lag stil op bed, met de glimlach nog rond zijn mond en ogen, zijn hand nog om de mijne. Ik voelde de warmte van zijn huid, al verslapte zijn greep al zachtjes. Een volgend briesje liet het gordijn naar voren zweven, waardoor een streep helder zonlicht op zijn gezicht viel.

Geruisloos liepen de tranen over mijn wangen, terwijl ik zijn hand een kneepje teruggaf en hem voorzichtig teruglegde op zijn bed. Ik boog voorover en gaf hem een kus op zijn voorhoofd.

Afscheidswoorden gaf ik niet. Daar deden wij niet aan. Een gebaar zegt meer dan duizend woorden, en daarmee was alles al gezegd. Ik stond op en liep de kamer uit. Nog steeds zachtjes, om de inmiddels herstelde rust niet te verstoren.