#297 augustus 1945

Hij staat in de deuropening, lang en statig, precies zoals ik me hem herinner. Maar als hij dichterbij komt, lees ik de gruwelen van de afgelopen jaren af aan zijn gezicht. In zijn ogen ligt gemis en als hij begint te praten, hoop.

'Is het waar?' vraagt Otto. 'Heb je haar nog gesproken?'
Ik knik en denk terug aan de kou, de honger en het hek dat ons van elkaar scheidde. Ik wil Otto iets fijns vertellen, over haar, over onze ontmoeting, maar in plaats daarvan wellen er tranen op.
'Ik was zo blij haar te zien' is het enige wat ik weet uit te brengen. Uit alle macht verdring ik de herinneringen aan haar uitgemergelde gestalte, de leegte in haar ogen.
Otto legt zijn hand op mijn arm. Een zachte bemoediging om meer te vertellen. Maar ik kan het niet. Ik wil niet degene zijn die de hoop in zijn ogen dooft.
Ik kijk weg en laat mijn blik rusten in het blauw van de augustuslucht. Zwaluwen schieten voorbij. Alles lijkt zo vredig.

'Wist u dat ze schrijver wilt worden? Dat zei ze al vanaf de dag dat ik haar leerde kennen.' Ik glimlach bij de gedachte aan haar eigenzinnigheid. 'Het gaat haar ongetwijfeld lukken.'
Otto schraapt zijn keel en als ik hem weer aankijk staan er ook tranen in zijn ogen.
'Daar kan je wel eens gelijk in hebben Hannah. Als mijn dochter ergens haar zinnen op zet, gebeurt het ook.'
Dan valt hij stil en ik voel hoe de waarheid naar binnen glipt.
Ik pak Otto's hand stevig vast.
'Ik weet zeker dat ze een beroemde schrijver wordt. Dat de hele wereld zal weten wie Anne Frank is.'
Mijn woorden vlinderen door de kamer en voor even verjagen ze de donkere schaduw van de dood. Dan verdwijnen ze door het open raam, de vrijheid tegemoet.

---

Anne overleefde de oorlog helaas niet. Hannah's jeugdvriendinnetje stierf aan de vlektyfus in concentratiekamp Bergen Belsen, kort nadat Anne en Hannah elkaar daar voor het laatst zagen. Haar dagboek werd wereldberoemd.