#297 – Feniks

'Lieve oma, je mag altijd terugkomen, want wij missen je,' had Valerie gisteren op de kist gezet die nu in de aarde zakt. Weet zij veel, ze is zeven. Het is zo schattig. Haar hadden we toch maar een klassieke hemel voorgeschetst met weerzien en dansen en jubelen. Het Sinterklaasgeheim verklap je ook niet op pakjesavond. Ze gelooft trouwens nog steeds in hem, al is het misschien niet meer heilig.

Alzheimer had oma gelukkig nooit opgelopen. Wel corona. Op haar leeftijd was het dit of iets anders. Volgens mijn zwager een bevrijding maar die gedachte vind ik nog steeds een gotspe. Want het was een rare week geworden. Hals over kop dat afscheid door het raam. Tante Anne die er als enige bij mocht. Oma had haar aanvankelijk niet eens herkend in dat astronautenpak. En uiteindelijk mama's appje om vier uur 's nachts met het doodsbericht. Ze was vredig overleden en had 'Jezus' gemurmeld in haar laatste adem.

Ik vraag me af wat oma onderweg is verloren. Allemaal laten we het geloof van onze kindertijd op een goed moment toch achter ons? Altijd is er wel iets dat sneuvelt of transformeert. Zelf hoop ik op dat laatste. Niet dat ik de leegte vrees van een koud heelal: juist dat zoete hiernamaals gaat er bij mij niet meer in. Laat mij maar cremeren. Maar laat er uit de as wel iets herrijzen. Een herinnering aan liefde. Dat ik uiteindelijk toch bevrijd was van mijn ontworstelen.

In een afstandelijke processie verlaten we het kerkhof. Dertig man. Apeldoorn duidt de regels streng en had de geplande erehaag verboden. Eenmaal achter de coulissen van de openbaarheid geef ik mama een dikke knuffel en samen wachten we papa op. Al zolang ik me kan heugen is hij de laatste die naar buiten komt, maar dat euvel heb je nu eenmaal met dominees. Eind dit jaar mag hij met emeritaat.