Ik ben alleen.

Ik ben een alleenheerser.

Ik dacht dat ik een alleenheerser was.

Vanmorgen was er een hulpverlener. Vorige week had ik alles nog onder controle. Nu niet meer. De hulpverlener stelde dat ik de politie moet inschakelen. De hulpverlener stelde dat ik nu moet beginnen met het ordenen van mijn zaken. Dat ik voor mijn kinderen moet gaan zorgen. Mijn kinderen zijn schijnbaar getraumatiseerd.

Het woord smaakt raar. Het klinkt ook niet: getraumatiseerd.
 

Hoe dan? Ik heb ze altijd beschermd. Ze weggehouden van alles wat niet goed is. Ik heb hun brood gesmeerd, ik heb lunch gemaakt, avondeten, ze in bed gelegd en altijd gezorgd dat ze stil zijn.

Ik heb altijd gepraat. Gezegd hoe ik het leven zie, althans, hoe ik het zag. Dat weet ik nu.

Het is raar hier in huis. Het is stil. De kinderen spelen rustig. Ze maken geen ruzie. De laatste keer dat ik heb gestofzuigd kan wel twee dagen geleden zijn. Het stof ligt er gewoon. Stof doet niets. Het is geruststellend.

Soms in de nacht bel ik met vrienden van vroeger. Ik praat open met ze. Over alles wat ik voel. Goede dingen en slechte dingen. Mijn vrienden zeggen dat ik naar huis moet komen. Dat kan dus niet. Mijn thuis is nu hier. 

Ik adem, ik leef, mijn huis is hier, mijn kinderen ook.