Hoi Marijke, mooi en teder verhaal. Goed de emoties weergegeven.
Het schuilen van de lange grijze haren in een vlecht haalde mij even uit het verhaal; in een hoofddoek of sjaal had dat niet gedaan. Bij de duif op de balustrade had ik even het idee dat het een teken was van de overleden zoon. Zo zie je maar, dat iedere lezer zijn eigen beleving heeft.
Het einde vind ik ronduit prachtig; samen lachen, hoe mooi kan het nog worden!
Misschien kun je ook nog een titel bij je verhaal zetten? Nu staat er het thema plus het nummer van de weekopdracht; dat is weinig onderscheidend, helaas zijn er velen die dat doen. In mijn beleving is ook het vinden van een passende en pakkende titel een uitdaging die onderdeel is van de schrijfopdracht.

Met vriendelijke groet,
Ton Badhemd

Wat een mooi verhaal Marijke, met een brok in mijn keel gelezen. Mooi de beschrijving van alledaagse dingen en ook hoe het pianospel ongewild een herinnering oproept. Graag gelezen.

Haar zoons gemis --- zo leest het alsof haar zoon iets mist, terwijl je bedoelt dat ze haar zoon mist. Het gemis van haar zoon ...

Dag Marijke,

Ondanks het gegeven heb ik genoten van je verhaal. Mooi hoe je een droevig verhaal kadert in een gewoon dagelijks decor. Mooie afwisseling tussen spanning en ontspanning, vooral op het einde.

Eén ding dat ik niet goed begrijp, maar dat kan aan mezelf liggen.

Als Pien met een betraand gezicht verschijnt komen de tranen dan van de stress van het isolement of al van verdriet. Later brengt het pianospel herinneringen met zich mee en dan denken ze aan hun zoon.

Succes

Groeten

Wilfried

Marijke

Dit is nu een tekst en verhaal zoals het moet zijn. Prachtig gewoon.

Geen commentaar, enkel een dikke pluim (misschien van die duif?)

Dag Marijke,

Mooi dat je een kwetsbaar thema weet aan te snijden. Lekker actief in de tegenwoordige tijd. Sfeervol en kundig vind ik vooral ook het eerste gedeelte, tot aan 'alles lijkt weer even normaal.' Een liefdevol portretje en graag gelezen!

Toch raakt het centrale, afgrijselijke drama me niet en ik vraag me af waarom. Het komt denk ik door een mengeling van schetsmatigheid ('De melodie voert hen terug naar een oude herinnering.' 'Tom wil dit niet begrijpen.'), absurdisme (een al wat oudere man die bij 12 graden bijna naakt staat te roken op zijn balkon) en slapstick (de duivenpoep).

Ik vroeg me ook af: gaat het verhaal over het missen van hun zoon? Of vooral over de afstand tussen Pien en Tom? Beide thema's verdienen een verhaal op zich.

En wat me opviel was dat je vaak en snel wisselt van 'camerastandpunt': het ene moment zit je als lezer in de hoofden van Pien en Tom, en het volgende ben je weer 'buiten'. Ook dat schept misschien iets te veel onrust.