Hallo Hoogheid,

Na de lunch loop ik een voor de gelegenheid met dranghekken afgezette straat in waar ik even mijn ogen toe moet knijpen om ze te laten wennen aan de aanblik van alle oranje uitspattingen, versterkt door de stralen van de koperen ploert die ook zijn Koningsdag-best doet. Verder slenterend word ik deel van de roezemoezende rups die zich gemoedelijk langs alle activiteiten beweegt.

De onmiskenbare mengeling van zonnebrand en al dan niet succesvolle deodorant dringt mijn neus binnen wanneer mijn oog valt op een meisje dat, gezeten op een oranje kleed met franjes, met een grijns van oor tot oor de klinkende munt van haar verkoop in een suikerspinkleurige spaarpot opbergt. “Laat maar zitten” zei de nieuwbakken eigenaar tegen haar, dus vijftig cent extra voor de kapstok met de afbeelding van een licht gehavende Winnie de Poeh en zijn kompanen.

Gedwee meegevoerd door de massa aanschouw ik vol bewondering de vaardige vingers van de grijsgeknotte kantklosdame die met een  gedecideerde stem uitlegt dat het veel werk kost om een stukje kant te maken, maar beslist niet moeilijk is. De laatste woorden verraden het resultaat van haar schisis-operatie.

Tegen het einde van de straat klinkt het geluid van klompen die toebehoren aan de leden van de folkloristische dansvereniging en waarbij vanonder menig boerenpet al een zweetdruppel waar te nemen is als gevolg van het warm dansen.

Ik schuifel in de richting van elektronische muziek, galmend uit kreunende en piepende speakers. “Nog vijf minuten!” klinkt het waarschuwend uit de mond van de puffende dansleidster van de streetdance groep. De leden, allen getooid in de uniforme zwarte legging met daarboven een voor de gelegenheid (wederom) oranje shirt met logo, zijn hier bezig zich met nerveuze lachjes rond hun monden, gegiechel en grimassen op te warmen in poses waarbij ik spontaan associaties krijg met een langdurig verblijf in een ziekenhuis.

Al deze herinneringen aan Koningsdag van het afgelopen jaar stemmen me wat weemoedig in de huidige situatie, de oranje kneuterigheid die dit jaar zo anders beleefd gaat worden. De  saamhorigheid die nu echter gevoeld word in alle lagen van de bevolking sterkt mij in de gedachte dat we in de toekomst, wanneer het virus verslagen is, ons op dezelfde manier kunnen laten verblinden door het vele oranje, verbazen over wat mensen zoal verzamelen en verwonderen over de precisie die met een ambacht gepaard gaat.

Vriendelijke groet,

MouSe