Hoi Esther. Wat een mooi verhaal! Ik zie het helemaal voor me en voel de tragiek / het verdriet als ze de vleugels van oma ziet ☹. Prachtig. Ook mooi creatief hoe ze haar eigen wereld redt.

Qua feedback. Ik ben een beetje los gegaan op de feedback (staat hieronder), hoop dat het niet overkomt alsof ik teveel zeurpuntjes loopt te gooien. Negeer het vooral :D.  

Meteen al: mooie openingszin! Ik zit direct in het verhaal!

“In de grote flat met gaten had niemand buren.” Dit zag ik niet zo voor me. Als ik een kapotgeschoten flat voor me ziet, waait de wind door alles heen, maar kan ik me nog wel buren voorstellen. Plus, een zeurpuntje misschien, maar als de mensen in een stoet zijn vertrokken zie ik dus een volledig verlaten wasteland voor me. Misschien komt het door het woord “de” mensen in die zin, bij mensen waren vertrokken, of vele / de meeste mensen, wordt dat anders.

Het meisje dat was gebleven had een geheim. -> Ik denk dat het wellicht mooier is om haar toch een naam te geven. Of gewoon deze hele zin schrappen. -> Het meisje daalde af via het verlaten trappenhuis.

Met de lift was ze afgedaald naar de onderste etage van de flat. -> Ik kan me niet voorstellen dat in het land / de flats die je beschrijft, een lift nog werkt (op stroom).

Maar de stilte daar was mooi. Hier lagen schatten te wachten op een verhaal. -> dit is wat “tell”, deze zinnen kunnen wat mij betreft weg. Ik vind het al spannend en wat je hier vertelt kom ik zo meteen (heel mooi beeldend!) achter.

Het meisje rook de geur van verse groentesoep. Oma had haar opgetild en op een stoel gezet. -> Het meisje rook verse groentesoep. Oma tilde haar op en zette haar op een stoel.

In de ruimte onder de kelder scheen namelijk altijd de zon. Er was een hemel van ballonnen. Verhalen liepen er goed af. -> namelijk is mijns inziens een (onnodig) uitlegwoord hier, kan weg.

Anyway, echt mooi verhaal! Tnx voor het schrijven.

@Esther,

Ik moest het twee keer lezen om het enigszins te begrijpen, maar ik vind het vooralsnog te cryptisch. Ook onlogica, zoals wat Karel zegt (de lift) en de groentesoep, Een kapotgeschoten flat zie ik voor me. Is oma dood, en verschijnt ze als engel? 

Hoi Esther, leuk dat je hier op SOL je werk met ons deelt!

Ik vind je verhaal sfeervol, poëtisch en beeldend. Het doet me een beetje denken aan 'La vita e bella', door de perceptie van het kind. Je zet het meteen goed neer, met die eerste alinea vol zintuigen, materialen, voltooide deelwoorden, drama en beweging. Bovendien zoom je daarna meteen in op de hp met haar oorlogstrauma. De beeldende stijl houd je vol bij het beschrijven van haar leedverwerking: 'Op deze plek was het donker en laag. Om er te komen moest zelfs het meisje haar hoofd buigen.' Hartverscheurend. Joy is ook een passende naam. Mooi dat ze via de geur van verse groentesoep – en het blijft een mysterie hoe we die geuren soms ineens ruiken – pijlsnel terug is bij een paar fijne momenten. Ook zo mooi hoe je de oma vleugels geeft, zoals een kind dat ziet, en eigenlijk het kind in ons allemaal. Daarna zoom je weer een beetje uit en schets je een poëtisch, hemels beeld van de wereld zoals een kind die hoort te zien.

Binnen al dat moois valt er nog wel wat te schaven, maar het mag eigenlijk geen naam hebben. ('een dun laagje stof' schuurt bijvoorbeeld met 'bergen van puin' en 'flat met gaten.') Een goede titel zou je verhaal trouwens nog wel verdienen.

En je scheert misschien langs het randje van effectbejag, maar bij mij werkte het.

Hoi Esther, ik heb je verhaal nu drie keer gelezen, maar zie er niets in wat me aan het redden van een wereld doet denken. Het doet me meer denken aan een sprookje, een fantasie verhaal. Eerlijk gezegd krijg ik eerder de indruk dat er onder dat puin niets meer te redden valt, al had dat meisje dat waarschijnlijk wel gewild.