Brief aan mam #293

Hallo mam,

Lang niet gesproken, maar ik moest dit toch echt met je delen. Ik weet dat je het niet meer meemaakt, maar vandaag is het officieel lente. De zon is nu al heerlijk warm en de lucht is gevuld met de zoete geur van vers gemaaid gras. Al zijn de boeren ook de landerijen aan het bemesten dus dat is iets minder. Het doet me eraan denken hoe jij nooit last had van die stank. Hoe deed je dat toch? Hopelijk kom ik daar ooit achter wanneer ik je weer zie.

Weet je nog hoe we altijd samen de eerste, echte lente dag doorbrachten? Hoe we tussen de landerijen door fietsten, de zachte lentebries die door onze haren wapperde, het gemekker van de jonge lammetjes? Dat mis ik mam. Net als de hyacinten die altijd op de vensterbanken stonden.

Ik heb het geprobeerd om ze te laten groeien, mam, echt waar, maar ik heb niet de groene vingers die jij had. Zelfs al heb je me zo veel tips gegeven over hoe ik ze kon laten bloeien. Ze staan wel in de tuin. Dat is me nog gelukt. Ik heb het hele bloembed ermee vol geplant. Werkelijk prachtig hoe ze in wit, roze en paars de tuin versieren. Af en toe, als de wind goed staat, kan ik ze vanaf de lounge-zet ruiken. Dat doet me dan altijd aan jou denken en dat is moeilijk, maar het helpt ook. Het laat het lijken alsof je me niet echt hebt verlaten. Alsof je over me waakt.

De vogels zijn ook weer wakker, mam. Ze wekken me elke ochtend met hun gezang. Weet je nog dat ik daar vroeger zo’n hekel aan had, omdat ze me altijd te vroeg wekten? Wat zei je dan ook al weer? O ja: wek met de vogels en je hebt wat aan je dag. Daarna gaf je me altijd een preek over waarom ik zo lui was en hoe ik eens wat vaker mijn kamer uit moest komen. Dat doe ik nu wel, mam. Al is dat moeilijk sinds ik jou ben verloren.

Goed. Ik zal je advies maar eens opvolgen en naar buiten gaan. Dit zal de eerste lente zijn dat ik zonder jou onze fietsroute fiets, maar ik zal mijn best doen om ervan te genieten. Zoals jij me hebt geleerd. Deze brief zal je nooit bereiken. Toch hoop ik dat je van boven naar me kijkt, of misschien sta je nu wel naast me terwijl ik deze brief schrijf. Hoe dan ook, hoop ik dat je nu geen pijn meer hebt en dat je me niet vergeet, want ik zal jou nooit kunnen vergeten, mam. Ik hou van je.

Liefs,

Je dochter