#292 Beren

Verlangen naar een berenknuffel

Zebra, Ezel en ik liggen in de mand, ondersteboven en door elkaar. Mijn berensnuit zit in Zebra’s oor en is dat Ezels staart tegen mijn rug? We zijn het gewend en na al die jaren hebben we zo onze eigen manier van praten met elkaar. Zebra en ik brommen zachtjes en Ezel moeten we vaak manen om niet te hard te praten. Hij maakt altijd zo’n hoog geluid.

- ‘Vreemd hè, dat ze allemaal al dagen thuis zijn?’, begint Zebra.

- ‘Het rare vind ik dat ze niet in vakantiestemming lijken te zijn. De vader en moeder kijken helemaal niet blij.’

Ezel kan soms raar balken, maar hier heeft hij een punt. Voordat ik me echter in het gesprek kan brommen, word ik uit de mand getrokken en in de vensterbank gezet.

Ik wacht totdat mijn vrienden naast me worden gezet. Dat gebeurt niet en ik zit daar maar alleen. Ik wacht af wat voor spel ze nu weer bedacht hebben. Als dit verstoppertje is, hebben ze me wel erg in het zicht gezet. Als ik de kinderen uit mijn huis voor me zie staan, aan de andere kant van het raam, begrijp ik er nog minder van. Is dit een nieuw zwaai-spel? Ze zwaaien niet alleen naar mij, maar ook naar de buurkinderen die hier vaak komen spelen. Die kleine jongen houdt Ezel altijd vast aan één oor. Nou, daar moet je Ezel later over horen als we weer in onze mand liggen. Zebra en ik hopen dan maar dat we niet per ongeluk op zijn zere oor zijn gaan liggen.

Nu lopen de kinderen in een grote boog om elkaar heen en geven een kus op hun zwaaiende hand:

- ‘Ik mis jullie!’

- ‘Wij jullie ook. Hoop dat we snel weer samen kunnen spelen.’

Mijn blik dwaalt af naar de huizen aan de overkant. Een roze beer, een reuzebeer, een pandabeer. Overal waar ik kijk, zie ik mijn eigen soort. En ondanks dat we solitaire dieren zijn, voel ik warme tintelingen onder mijn vacht. Ik herinner me de logeerpartijen bij opa en oma en de lekkerste pap die ik ooit gegeten heb. Ik herinner me hoe sterk mijn vader was en de beste berenknuffel gaf. En ach mijn moeder, een zachtere beer dan zij moet er nog gemaakt worden.

Net zomin als ik snap waarom ik hier in het raam zit, begrijp ik mijn eigen gevoel. Ik voel me eigenlijk zoals de ogen van de kinderen die langs het raam lopen. Kon ik maar met Ezel en Zebra praten, misschien snappen zij wat ik voel. Zouden zij zich ook weleens zo voelen? Ook al weet ik niet waar het gevoel vandaan komt, heb ik wel een idee wat ik kan doen om het minder zwaar te maken. Als ze me later weer boven de mand zullen houden om me naar beneden te laten vallen, zal ik mijn voorpoten wijd, heel wijd spreiden. En dan, als ik zachtjes terechtkom op mijn vrienden, geef ik ze de grootste knuffel ooit. Wat ik je brom!