Aanraking

De uitnodiging had me verrast. Er was een receptie voor vrijwilligers van een organisatie, waar ik vrijwilliger ben. Koningin Máxima zou ook komen. We kregen instructies hoe om te gaan met de majesteit. Het was wel duidelijk dat de organisatie een goede indruk wilde maken en weinig aan het toeval overliet.

Opgewonden stonden we te wachten. Daar kwam de donkerblauwe hofauto met geblindeerde ramen. Een lakei hield de portier open. Elegant stapte ze uit en ze was werkelijk elegant gekleed. Ik hield van de manier waarop ze zich kleedde, zachte glanzende stof die je wel zou willen aanraken. Ze droeg een crèmekleurige jurk, net over de knie met bijpassende pumps met een zeker tien centimeter hoge hak. Geen hoed, haar haar in een prachtige chignon. De kleindochter van de voorzitter gaf haar een boeketje rozen en Máxima gaf haar even lieve aandacht.

We werden voorgesteld, waarbij onze naam genoemd werd en wat we deden en daarna zou Máxima zelf met sommigen van ons een gesprekje aanknopen. Geen eigen initiatief, alleen ingaan op haar vraag. Ik was een van de gelukkigen, die ze benaderde. ‘Ik begreep dat u een wandelmaatje bent voor een oudere, meneer O’ begon ze. Met haar geheugen is niets mis, ze wist mijn naam nog en wat ik deed. ‘Kunt u me vertellen hoe u daartoe gekomen bent?’ Ik vertelde waarom ik besloten had dit werk te doen en toen er even een stilte ontstond vroeg ik: ‘Majesteit, mag ik u wat vragen?’ Welwillend keken haar donkere iets te donker opgemaakte ogen mij aan. ‘Mag ik u even aanraken?’ Als door een wesp gestoken veranderde haar blik en zwijgend liep ze verder.

Met een schok werd ik wakker uit mijn droom.