Voldaan na mijn skeelertocht langs de Rijn kijk ik vanaf de brede vensterbank in mijn ‘Schwesterheim’ te Keulen naar een grasveld met appelbomen. Voor de tigste keer luister ik naar Acda & de Munnik. Twee sympathieke gasten die ik in onze stadsschouwburg voor ene Plien & Bianca zag optreden. De dames bleken na de pauze een anticlimax dankzij het prachtige pianospel en de stem van die donkere plus de humor van die andere. Hoewel de tekst me totaal niet aanspreekt is er een liedje dat ik maar blijf terugspelen en fluit wanneer ik schoonmaak in het ziekenhuis de zomer na mijn eindexamen. Hard aan het werk voor de benodigde centjes, maar wel in het buitenland. Totaal op mezelf aangewezen, waar mijn ouders zich wat zorgen over maken. Ik probeer schuldbewust mijn enthousiasme wat te temperen in de telefooncel. Dat gaat me als altijd slecht af. Ik voel me vrij, ik voel me mij, ik voel me thuis!

Terug in Nederland voelt mijn verkering zich onzeker bij de blik die van mijn gezicht schijnt als ik naar mijn ingelijste poster van de Dom kijk. Terecht, zijn nabijheid evenaart die niet. Na zeven goede jaren reis ik verder nadat de muziek van Schindler’s List me gewakkerd heeft. Music was my first love maakte dat maskers afgingen en ik mijn Keulen vibe weerspiegeld zag in het oogcontact met jou die ik voor mijn grote liefde hield.

Dat bleek je niet of nooit geweest elf jaar na je suïcide toen ik de trilling en betekenis van dat nummer begreep door voelen dankzij mijn spiegelziel. Dik twintig jaar na het skeeleren met de appelbomen weer op mijn netvlies herinner ik me uit diezelfde tijd Afscheid van een vriend. Sindsdien zing ik in stilte tot hem: Ken je mij ?