Lieve mama, 

Natuurlijk, zondag hebben we nog gebeld. Maar, lieve moeder, in deze tijden van quarantaine is de aanraking verdwenen. Vandaar een brief: door mij gehanteerd, en ontsmet. Deze tijden maken mij nostalgisch en huiverig. Wat als twee weken geleden onze laatste ontmoeting was? Wat als je nu, met de barrières nog van kracht, zou overlijden?
Wat ik nu pas besef, na een paar weken gedwongen binnen blijven, is het volgende. Zelfs als we dagelijks naar de hemel zouden kunnen bellen, zou ik je nog heel erg missen. Wij zijn niet alleen onze woorden, mama.
Ik weet dat je niet van knuffelen bent. Twee weken geleden hebben we in jouw tuin die foeilelijke goudsbloemen gezaaid. Dat was samen, en fysiek. Nu ik ouder ben en de tijd heb om na te denken, ben ik tot de conclusie gekomen dat dat misschien jouw manier is. Zo zie ik dat graag in ieder geval.
Ik ben blij dat je je tuin hebt. Ga daarin – zeker nu – naar buiten. Maar, weet ook: de tijd van de mensen komt weer terug. Ik wil je graag weer zien mama. Meteen als die tijd komt, sta ik voor je deur, met een extra zakje goudsbloemzaad.

Je Karel