zondag 15-03-2020

Liefste, Daniël slaapt. Hij was vrolijk vandaag en we zijn op stap gegaan en hebben bloemen bij je gelegd. Dat voelde goed! Onze vrienden, je weet wie ik bedoel, vinden dat maar niks. Waarom sleep je dat kind nou mee naar het kerkhof? Wat weten zij daar nou van. Daniël vraagt er zelf om hij heeft dan het gevoel dat hij heel dicht bij je is. Dat heb ik ook en de sfeer daar is licht bijna vrolijk. Vaak lopen er nog meer mensen die het graf van hun geliefde verzorgen. Het geeft een gevoel van saamhorigheid en dat is heel steunend. En nu slaapt hij, in zijn eigen bed. Morgen is het maandag. En mijn liefste ik wil je even iets voor leggen. Ik wil de juf van Daniël mee uit eten vragen. Ze heet Anita. Het voelt heel dubbel want ik vind haar heel leuk en tegelijkertijd denk ik dan aan jou. Ik hoor het je zeggen: ’Lieve Willem, je hebt het mij beloofd.’ Ja mijn liefste ik heb je beloofd dat ik verder zou leven. Je zei dat ik op een dag weer iemand zal ontmoeten die mij gelukkig maakt. Ik beloofde het maar geloofde het niet. Maar toch is het wel zo. Dat rauwe alles bepalende verdriet van de eerste tijd is verzacht. Ik denk nog elke dag aan je maar je had gelijk voor mij gaat het leven door en vooral voor onze kleine Daniël. Dus morgen vraag ik Anita of ze met me mee uit eten gaat. Ze is blond en blauwe ogen, ze lacht graag en is een hele goede juf voor de kinderen. Ze maakt vaak een praatje met me en vertelt dan over onze zoon met zoveel warmte dat ik er blij van wordt. Ik ben best zenuwachtig voor morgen misschien vindt ze het gek dat ik haar uit vraag. Maar je hebt gelijk, gewoon doen!