#289 vrijdag 13 maart 2020

‘Jannes, wat fijn dat je langskomt. Zeker nu, je strijkt zo fijn met je vossenrode staart langs mijn stam,’ zegt de bijna tweehonderdjarige eik.
‘Ouwe makker, ik had wel even behoefte aan een gesprek van man-tot-man in deze coronatijd,’ zegt de eekhoorn.
‘Zeg dat wel, hier op het pleintje heb je een goed uitzicht op de mensen. Ik zag gistermiddag na half vier Marie wegrijden en ze kwam terug met een auto vol diervoer. Pim snoeide de rozen in de tuin. Ik hoorde haar mopperen op hem, dat ie moest helpen met het uitpakken van de auto.’
‘Ach, ze bedoelt het goed, maar de spanning zal haar nu teveel worden. En Pim, die kent haar al zolang, die kan dat wel aan.’
‘Ik zag Marie gisteravond steeds bellen, doet ze anders ook nooit. Ze zal het missen de gesprekjes met iedereen. Voor haar is de telefoon nu een uitkomst, kan ze iedereen ook een beetje in de gaten houden. Volgens mij belde ze met die oude mensen aan de overkant, ik zag hen lachen, ik hoorde door hun ramen dat Marie op de speaker stond.
Maar ja, het is nu wel serieus allemaal he.’
‘Dat kan je wel zeggen, ik zie veel mensen een dagboek bijhouden. Dat is voor ons niet weggelegd, maar jij onthoudt net zoveel als een olifant. Schrijven kunnen we niet, maar ouwe, we hebben elkaar.’
‘Tuurlijk Jannes, ik ben net zo blij met jou, als jij met mij. Ach, ik heb de Spaanse griep honderd jaar geleden ook langs zien komen. Als de mensen nu maar goed volgens de adviezen leven, dan heb ik het gevoel dat we een heel eind komen.’
‘Ouwe vriend, we redden het wel, maar we moeten wel een beetje voor afleiding zorgen voor die lieve mensen.’