#289 Dagboek van een onbarmhartig halfjaar

Dagboek,

Zaar heeft vandaag de wereld gered in een My Little Pony capuchontrui. De scheur verscheen in het weefsel van de werkelijkheid, en uit die scheur trok ze haar zwaard. Ze heeft iets gedood dat zelfs door iemand met mijn ervaring niet kan worden omschreven. Professor Proteus en ik hebben zelf niet eens iets hoeven doen, zo snel ging ze te werk.

Zoals wel vaker, was er van enige waardering geen sprake. Dit keer was het de regen van bierflessen.

We kwamen hier om goed werk te verrichten, maar in plaats van dankbaarheid, krijgen we tegenwoordig een rochel in het gezicht. De extreemrechtse nepnieuwscampagne heeft zijn vruchten afgeworpen. De angst en het wantrouwen zijn gezaaid door corpsballerige types met dure woorden die eeuwenoude vooroordelen verbloemen. De publieke opinie keert zich tegen ons, en alle drie lijden wij daaronder.

Zaar verslonst, Proteus is weer kleren gaan dragen, en ik ben vooral moe, echt compleet uitgeput. Soms is het voor mij al moeilijk om uit bed te komen. Dan kan ik nog net in mijn onderbroek op de bank zitten en Netflix kijken. Op dat soort dagen interesseert het lot van de mensheid mij helemaal niets meer. Dan denk ik: “Laat ze maar tot waanzin worden gedreven door vormloze buitenaardse kleuren met gloeiende tentakels. Lever ze maar over aan gedwongen copulatie met vismensen.” Maar ik weet dat dat niet hoort. Het is mijn taak om de wereld te beschermen, ook als dat niet word gewaardeerd. Maar zelfs ik heb een breekpunt, en ik zie het steeds dichterbij komen.

Ik heb een duurzaam huisje laten bouwen op een onbewoond eiland in de Atlantische oceaan. Ik zou de wereld makkelijk achter me kunnen laten, verwilderen, mijn baard laten groeien tot Sinterklaas proporties. Dan laat ik dit dagboek publiceren als een soort manifest om aan de mensheid te laten zien hoe het zo ver heeft kunnen komen.

Maar zover is het nog niet.

Ik hoop dat ik je morgen iets positievers heb te melden.