#289 De verguisde held

Zaterdag 1 februari.

Zojuist heb ik bevestigd gekregen wat ik eigenlijk al wel wist. Er was ook geen ontkomen aan, de infectie was te besmettelijk.

Mijn God, wat voel ik me beroerd. Mijn longen doen pijn van het hoesten en het kost me steeds meer moeite om adem te halen. Ik ben nu een van de slachtoffers, maar ik heb geen energie meer om boos te zijn.
Ik weet wel waar de oorzaak ligt: die ene patiënt die ik onderzocht heb. Het was een routineonderzoek bij een patiënt met glaucoom, een handelaar op de vismarkt van Huanan. De man had echter verschijnselen die me meteen aan het SARS virus deden denken. Het was alsof een bliksemschicht door mijn lijf schoot. Niet weer! De vorige uitbraak heeft honderden doden gekost.

Natuurlijk moest ik het zeker weten en ik heb de man meteen getest. Vanaf het moment dat de resultaten bekend waren, wist ik het al: dit gaat een nachtmerrie worden van ongekende omvang. SARS heeft er een nog gevaarlijker broertje bij. Ik heb meteen een bericht gestuurd naar een aantal collega’s om hen te waarschuwen zodat ze voorzorgsmaatregelen konden nemen, maar het bericht werd verder verspreid. Ik werd als een crimineel van mijn bed gelicht, want hoe kon ik toch deze leugens verspreiden en paniek zaaien?
Waarom begrijpt men de omvang van deze tragedie niet? Waarom namen ze me niet serieus? Waarom moet dit regime altijd zo geheimzinnig doen over alles? Ze hebben nu al meer gezichtsverlies geleden dan wanneer ze meteen open en eerlijk naar de buitenwereld zouden zijn geweest. En als ze meteen naar me geluisterd hadden.

Ik ga sterven. Ik ben te moe en te zwak om nog langer te vechten. De serieuze aard van dit SARS gerelateerd virus is nu wel duidelijk bij iedereen. Ze zullen er wel weer een politieke draai aangeven. Ik ga het niet meer meemaken.