‘Marie, jij staat vandaag voor groep vier-vijf en een klein deel van zes,’ zegt het schoolhoofd.
‘Groep zes ook? Ik heb straks ogen en oren te kort en zeker bij die drie jongens uit zes. Kunnen ze vandaag niet bij groep zes-zeven?’ vraag ik.
‘Nee helaas Marie, want groep acht is al bij zes-zeven. Daar gaan die drie musketiers echt niet bij.’

‘Goedemorgen allemaal. Ik ben invaljuf Marie. De meesten van jullie kennen mij al.
We gaan nu onze stoeltjes in een kring zetten voor het openingsgesprek. Willen de drie musketiers de jongste helpen?’
Gegiechel is te horen door de hele klas.
‘De drie musketiers, wie zijn dat juf?’ vraagt Thymo.
‘Daar behoor jij toe Thymo, samen met je vrienden: Marcel en Sander. Jullie hulp kan ik vandaag goed gebruiken, zoveel leerlingen ben ik niet gewend. Kan ik op jullie rekenen heren?’
‘Natuurlijk juf, wij zijn de rotste niet,’ zegt Marcel met een grijns en rommelt wat met stoeltjes van Simone en Claire.
Na geschuif, botsingen van stoelen met tafels en een waarschuwende kreet van een van de kinderen, zitten we in de kring.
‘Vanmorgen wil ik jullie vragen waar je aan dacht gisteravond voor het inslaapvallen. Ik dacht aan jullie omdat ik vandaag voor jullie de invaljuf ben en ik hoopte dat het gezellig zou worden.
Marcel wil jij nu verdergaan?’
Marcel kleurt knalrood en zijn vrienden lachen. ‘Oh Mars, jij dacht aan Simone,’ komt uit de mond van Thymo.
‘Thymo heet jij Marcel vandaag? Laten we Marcel even na laten denken en begin jij maar.’
‘Ik dacht, zou er een 3D-printer bestaan waar een lekker luchtje uitkomt? Ik kon niets vinden op internet, maar zoiets zou toch moeten kunnen. Bij mijn vader op het ruimtevaartlab.’
‘Thymo, stop, dank je wel. We gaan nu verder met Sofie, waar dacht jij aan?’
‘Ik dacht aan Korrel, mijn poes. Hij keek gisteren zo zielig en vanmorgen lag hij dood in zijn mandje. Zal hij nu bij Boeddha verder mogen spelen?’
‘Jij altijd met je Boeddha,’ reageert Thymo. ‘Die kat is hartstikke dood en dat is dat.’
Sofie kan haar tranen niet meer bedwingen en Thymo loopt naar haar toe, legt zijn arm om haar heen.
‘Soof, dat bedoelde ik niet zo. Ik vind het teringrot voor je. Ik weet nog dat onze Quibus doodging, ik droom er nog steeds weleens van.’
‘Thymo, fijn dat je troost, maar ga op je eigen stoel zitten. Sofie wil je bij mij komen zitten?’
Sofie herstelt zich manmoedig, schudt ontkennend met haar hoofd. Juliette slaat nu haar arm om haar heen.
‘Juliette, jij bent lief voor Sofie. Wil jij nu vertellen waar jij aandacht?’
‘Ik dacht aan mijn oma, ze woont in Afrika. Als ik met haar skype zegt ze dat ze dan ook vaak aan mij denkt. Als ik verdrietig ben denk ik aan haar, ze is altijd vrolijk.’
Nu reageert Sofie: ‘Deed je vader weer zo?’
Juliette kijkt naar de grond, zwijgt.
‘Juliette, kom je straks na afloop even naar me toe?’ vraag ik.