Opdracht #287 - Verloren

Frank stak de spade in de grond om een stuk van de moestuin om te spitten. Het was september en het groentebed moest klaargemaakt worden voor de winter. De laatste dagen waren al flink koud geweest met een hint van nachtvorst. Maar vandaag scheen de zon en was het aangenaam. Zo’n mooie nazomer dag, zon en een mild windje, en de geur van de naderende herfst. Het is zwaar werk dat spitten in de vette klei en langzaam vorderde Frank. Af en toe leunde hij op zijn spade om uit te rusten. Toen hij weer zo stond en om zich heen keek over de weidsheid van het landschap hoorde hij het gegak van ganzen. Hij keek omhoog en zag ze vliegen in een volmaakte V-vorm. Hij hield van ganzen en ook nu voelde hij de ontroering opkomen en er liep een traan over zijn wang. Hij zuchtte en dacht aan zijn oma. Zij was alweer vele jaren geleden overleden en als kleine jongen ging hij met haar mee naar deze moestuin. Zij had hem alles geleerd. Hoe te zaaien, te verzorgen en te oogsten. Samen genoten ze van de eerste aardbeien en aten wortelen vers geoogst. Op net zo’n dag als vandaag zat hij met haar uit te rusten in het najaar zonnetje toen de ganzen overvlogen. 

‘Oma wat zijn dat voor vogels die zo mooi vliegen en dat geluid maken?’

‘Dat zijn ganzen. En zie je die gans die helemaal vooraan in de punt van de V vliegt? Dat is Akka. Straks als we thuis zijn zal ik het verhaal van Akka voorlezen.’

Oma las hem vaak voor en ze hadden samen meegeleefd met de avonturen van de helden uit de vele boeken. Toen ze thuis kwamen, moe van het werken, had zij een boek uit de kast gepakt: ‘Niels Holgersson’s wonderbare reis’. Dicht tegen oma aan had hij geluisterd en zich  net als Niels gevoeld. Het leek of hij zelf op de rug van Akka zat en vanuit de hoogte neerkeek op de aarde. 

En nu keek hij omhoog en zag de ganzen vliegen en was weer even oma’s kleine jongen.

Carella van den Berg