Opdracht #286 - Verloren

 

AUTOSLEUTEL

 

‘Waar is mijn autosleutel.’ roept vriend in het wilde weg.

Ha, denk ik, terwijl ik rustig mijn koffie drink, we hebben weer een: “waar is moment”. Ondertussen zie ik vriend met verwilderde blik en versnelde pas door de kamer lopen. De deur uit en met twee treden tegelijk de trap op naar boven. Ik hoor gestommel, laden die open en dicht gaan, gemompel, en iets dat verdacht veel op een krachtterm lijkt. Vriend komt de trap weer af. Beent met grote stappen naar de kapstok en zoekt in de zakken van zijn overjas.

‘Ben je iets kwijt?’ vraag ik.

‘Ja,’ zegt vriend en ik hoor een lichte paniek in zijn stem. 

‘De autosleutel en ik moet nu weg. Ik heb over 20 minuten een afspraak in de stad. Heb jij mijn sleutels ergens zien liggen?’

Dit gesprek voeren we heel vaak en altijd op hetzelfde manier.

‘Wanneer heb je ze voor het laatst gebruikt. Vraag ik dan.

Vriend kent deze vraag en reageert altijd geïrriteerd: ‘Dat weet ik niet dat doet er ook niet toe, ik heb ze nu nodig.’

‘Ja, lieverd dat begrijp ik. Maar soms helpt het als je weet wanneer je ze voor het laatst gebruikt hebt en dan visualiseert, waar je ze eventueel gelegd hebt.’

‘Nou dat weet ik niet…. Gister ben ik wel met de auto weggeweest, gistermiddag en toen werd ik gebeld en...’

Vriend kijkt peinzend in de verte met een rimpel boven zijn neus. Na een kort moment van bezinning slaat de paniek weer toe. 

‘Heb je ze echt niet gezien.’ vraagt hij nog eens aan mij. 

Nu komen we in de volgende fase en draag ik aan waar de sleutels eventueel kunnen liggen. 

‘Heb je al in je jaszak gekeken. Ook in je nette jas? In de broek die je gister aan had of ligt ie op de vaste plek?’ 

Dat laatste is een beetje gemeen want ik ken mijn chaotische man en weet dat vaste plekken geen betekenis voor hem hebben. Ik heb met hem te doen, en ook dit keer help ik hem en ga ook zoeken. We kijken overal, ook waar hij al gekeken heeft. Daarna speuren we op minder logische plekken zoals de WC, de koelkast, de badkamer en onder het bed. Maar nergens is een spoor van de sleutels te ontdekken. Er komt een vreemde berusting over vriend. 

‘Nergens. Echt heel raar want ik ben nooit iets kwijt.

‘Nou niet helemaal waar. Dit soort zoekacties doen we wel vaker voor hoor.’

‘Oké dat is waar maar echt kwijt ben ik nooit iets. Ik vind altijd alles.’

We gaan zitten, een beetje moe en een beetje uit het veld geslagen. Ik zie aan de gespannen uitdrukking op zijn gezicht dat hij in zijn hoofd nog eens alle mogelijke plekken langs gaat. Plotseling klaart zijn gezicht op. 

‘Ik weet het. Tenminste ik denk dat ik het weet.’

Hij springt op en rent de trap weer op.

‘Waar dan’ roep ik hem achterna, maar hij komt alweer naar beneden en houdt zijn sleutels triomfantelijk omhoog.

‘In mijn tas! Ze zaten in mijn tas.’

 

Carella van den Berg