Eindelijk was het zover, we gingen emigreren naar Amerika en manlief was alvast vooruit gegaan om de container met spullen in ontvangst te nemen, zodat ons bedje gespreid was, als ik met de twee kinderen arriveerde. Ze waren nog maar drie en vijf, dus dat was al spannend genoeg. Ik vond het belangrijk dat ze bij aankomst hun eigen speelgoed zouden aantreffen in de slaapkamer.

In aanloop naar het vertrek, wilde ik nog zoveel mogelijk herinneringen ophalen, met familie en vrienden. We verhuisden naar Brush, een klein dorpje op de prairie, waar net als in cowboyfilms het ‘tumbleweed’ door de straat rolde. Een bezoekje aan de zee zou er voorlopig niet meer in zitten. Daarom kon een middagje Scheveningen met opa en oma niet uitblijven.

Ondanks dat het begin februari was, genoten we van een wandeling langs het strand. Helaas zonder onze blote voeten in de branding, maar schelpjes zoeken langs de vloedlijn kon nog wel, ook al mochten ze natuurlijk niet mee in de koffer naar Amerika. Na een middag genieten van de zee, namen we plaats in een strandpaviljoen, waar de kachel lekker brandde en ze warme chocomel met slagroom en appeltaart serveerden. We genoten van deze oer Hollandse traktatie en reden daarna dan ook tevreden terug naar het huis van mijn ouders, waar we de laatste dagen logeerden. De volgende dag vertrokken we naar Amerika, waar mijn man ons van het vliegveld zou halen. Alles stond al klaar voor vertrek en mijn paspoort en de tickets zaten netjes in mijn tas.

We reden de straat in, toen ik ineens aan mijn tas dacht.

‘Mam, ligt mijn tas bij jou voorin?’

‘Nee, ik zie geen tas.’

Paniek! Ik parkeerde de auto voor de deur van mijn ouders en stapte uit. We doorzochten tevergeefs de hele auto, maar de tas met paspoort en tickets was verdwenen. Hij moest nog in het paviljoen staan! De kinderen werden uit de auto gezet en met bonzend hart, vloekend op mijzelf reed ik zo hard als was toegestaan terug naar Scheveningen. Ik parkeerde mijn auto en rende haast naar het paviljoen. Daar konden ze mij gelukkig geruststellen. Na mijn vertrek hadden ze de tas bij de tafel gevonden en deze achter de bar neergezet. Ze konden mij niet bellen, want ik beschikte niet meer over een vaste telefoon, maar ze dachten wel dat ik terug zou komen om mijn tas op te halen, dus waren er nog niet mee naar de politie gegaan.

Wat was ik blij dat ik mijn tas weer terug had. Ik moest er niet aan denken dat ik opnieuw een paspoort en tickets had moeten regelen. Zo konden we gelukkig toch de volgende dag in het vliegtuig stappen voor ons nieuwe avontuur.