Wanneer ik me nog iets verder zou uitstrekken zou mijn grote teen het houten uiteinde aanraken. Mijn stretchvermogen is hier echter te veel voor afgenomen. Mijn lichaam is veranderd in een bol die zichzelf het liefste als een egel wil oprollen. Takken van de overwoekerde boom beuken tegen het raam. Ze zullen ongetwijfeld een boodschap hebben die mij niet zal bereiken. Vogels tjilpen een slaapliedje voor me. Ze kunnen me niet beschermen. 

Met een krachtsinspanning werp ik mijn lichaam naar de trillende Samsung. Twee weinig zeggende voicemailberichten en drie oppervlakkige appjes. Misschien zou ik ze moeten beantwoorden en de verstuurders moeten overvleugelen met liefde. Of ze in meerdere talen uitvoerig bedanken en beloven dat de geschenken hun kant op zullen komen. Maar mijn fantasieloze hersens hebben het vermogen niet om deze intenties om te zetten in vreugdevolle woorden.  

Op het nachtkastje de lege strip met benzodiazepammen. Ik weet niet hoeveel ik er vandaag heb ingenomen. Waarschijnlijk precies zoveel als nodig was om een klein laagje genoegdoening te voelen, over iets wat ik niet heb bereikt. De psychiater noemde een dosis die ik niet onthouden heb, en waar ik niet van mocht afwijken. Hij zei niet wat er zou gebeuren als ik dit wel zou doen. Als ik er naar zou vragen zou hij me mogelijk verwijzen naar een collega die met een hogere dosis werkt.  

Over een bepaalde tijd zal ik opstaan en alle tekortkomingen in de berichtenstroom van mijn kant ruimschoots compenseren. Schakel ik over op een andere medicatie die niet door de doctoren wordt voorgeschreven. Overspoel ik iedereen die het horen wil met fonkelende verhalen over zaken die ik in mijn gedachten allemaal heb meegemaakt. Ze zullen me omhelzen, juichen en overgieten met complimentjes die ik zelf niet zou kunnen verzinnen. 

Mijn tijd voor dergelijke uitspattingen van bravoure is nog niet gekomen. De monitor die op twee meter afstand van me hangt lijkt de komende tijd nog tot me te bespreken. Het ding schotelt me de weersberichten voor die melden dat Ciara inmiddels plaats heeft gemaakt voor Dennis. Dennis is het iets vriendelijkere broertje die nog wel voor de benodigde rukwinden zorgt, maar naar verwachting niet de totale ontreddering zal bewerkstelligen als zijn grote zus. Nauwelijks registreer ik de natuuruitspattingen die zich aan de andere kant van het glas bevinden. Stormen zijn voor mij niet meer dan een emotioneel gereguleerde waarneming.