#283_De oude vrouw_Karma

 

                                                                                                          #283-Nicole Riksen

 

Karma 

 

    ‘Dit is de laatste keer,’ zeg ik.

    ‘Dat zeg je steeds.’

   ‘Nu meen ik het echt. Hoeveelste keer ga ik nu?’

   ‘Geen idee, drieëntwintigste?’

   ‘Hierna moet het klaar zijn. Wie ga ik worden?’

   ‘Dat weet je best. Een oude ziel in een jong lijf.’

   ‘Alweer?’ Hoe lang van te voren ga ik over?’

   ‘Kort. Je kent de procedure. Hoe vaker je bent geweest, hoe korter je verblijf in de buik van je aanstaande moeder.’

   ‘Hoeveel mensenjaren gaat het dit keer duren?’

   ‘Dat is onzeker. Je lot ligt niet vast. Wat zou je willen?’

   ‘Houd dat maar als verrassing. Onvoorspelbaar. Dat maakt de reis voor mij nog enigszins de moeite waard. Heb je al een kandidaat?’

   ‘Ik  ben ermee bezig.’

   ‘Houden we contact?’

   ‘Ja, dat is de bedoeling.

   ‘Wat moet ik leren als ik daar ben?’

   ‘Niets dit keer, denk ik. Dat je er bent is meer dan genoeg.’

   ‘Ben je er klaar voor?’

   ‘Ja.

 

In mensenjaren lig ik hier al zeventien jaar. Ik word steeds beter om uit dit lichaam te komen.  Maar elke keer wanneer ik denk dat ik echt ontsnapt ben, halen ze me voor de dood weg. Hellen houdt zielsveel van mij. Dat was al zo toen ik in haar buik kwam. Ze heeft zachte handen,  mijn huid tintelt als ze mijn armen streelt. Ze liefkoost me elke dag.

   ‘Ik voel altijd precies aan,’ zegt Hellen.

Soms, denk ik.

   ‘Ik kijk in haar ogen en zie een oude ziel opgesloten in lichaam dat functioneert als een baby,’ zegt ze weleens.

Klopt, denk ik.

Ik ontdek een nieuw begrip: euthanasie. Ik kom er niet voor in aanmerking hoor ik de arts tegen Hellen zeggen.

   ‘Ik weet zeker, mijn dochter is lang genoeg op aarde geweest. Ze wil gaan,’ antwoordt ze. ‘Ik ken haar.’

Precies, denk ik. Ik vermoed dat Hellen ook een oude ziel is. Ook opgesloten.

 

 

 

Nicole Riksen

februari 2020