#283 Wat ik ooit zal worden, zit nu diep in mij begraven.

Diepe basklanken zetten mijn kamer in beweging. Vandaag heeft ze de muziek zo hard gezet dat ik de songtekst kan verstaan. Meestal is ze dan down. Ondanks de herrie klinkt toch die krakende deur. Langzaam, zonder rekening te houden met de melodie of het ritme van haar muziek, zwaait haar slaapkamerdeur open. Het zal Jim wel zijn, die wacht altijd een paar seconden voordat hij binnenkomt. 

“Hey Emma” Schreeuwt een mannenstem. En jawel hoor, dat is de stem van Jim. De muziek gaat uit. “Hoe gaat het met jou dan?” vraagt hij. 
“WAT DENK JE ZELF, HET GAAT ZOALS HET ALTIJD GAAT.” Schreeuw ik, terwijl ik op de muren van mijn kamer bonk. 
“Goed” zegt Emma. “Met jou?”
“Weet je dat zeker?”
“Waarom?”
“Ow, niks. Je leek te schrikken.”
“Dat zeg je altijd.”
“Meer dan normaal.”
Het blijft stil. 

“Kom ik gelegen?” Vraagt Jim na een tijdje.
“STOP DE PRAATJES, VRAAG GEWOON OF ZE WILT N*KEN. DAT IS HET ENIGE WAAR JE VOOR KOMT TOCH, JIM?” Ik schreeuw opnieuw, en opnieuw sla ik met al mijn macht op de muren van mijn kamer. Ik kan Jim niet uitstaan. Hij lijkt een zesde zintuig te hebben. Een verfijnde, een die aanslaat op Emma’s instabiliteit. 
“Ja… Eigenlijk wel.” Antwoord Emma. 
“DOE HET NIET EMMA, HIJ GEEFT NIETS OM JE. NA DE SEKS IS HIJ WEER WEG.” Ik schreeuw weer. Ik hou niet van schreeuwen of van boos zijn. Ik panikeer gewoon als jongens als Jim bij Emma over de vloer komen. De seks klinkt gezellig, maar het zet mijn kamer op zijn kop. Ik moet weken opruimen. Lang voordat alles weer aan kant is, kraakt de deur van haar slaapkamer opnieuw. Dan loopt er weer iemand naar binnen. "LUISTER NAAR ME. HAD JE MIJN KENNIS, DAN ZOU JE SCHREEUWEN. DAGEN, JAREN."