"Tegenwoordig noemt iedereen mij 'mevrouw'. Als je huid rimpelt en je haar vergrijst is het net of ze je naam vergeten. Je roepnaam, bedoel ik. Als je leeftijd vordert word je voor het gros van de mensheid een 'u' en een mevrouw-met-achternaam. Het creëert afstand, weet je, hoewel dat natuurlijk niet hun bedoeling is, dat begrijp ik best. Zij denken dat zij jou met respect dienen te bejegenen, en daar horen nou eenmaal andere termen bij. Die vormelijkheid heeft helaas het bijeffect dat ik langzaam word 'weggegleden' uit het centrum van de maatschappij, die ook eens de mijne was. Al die kleine duwtjes, vol mededogen en vriendelijkheid, verhuizen mij naar een plek die ik niet eens zo akelig vind. Ze sussen mij naar een slaperige tevredenheid, een dromerige toestand waarin ik de tijd kwijtraak en dwaal tussen mijn herinneringen. Goede en kwade. Prettige en verdrietige rimpels, die samensmelten en vermengen tot mijn eigen droomwereld, waarin ik steeds vaker vertoef. Dan dwaal ik door mijn eigen tijd, toen mijn voornaam nog bestond en mijn huid en ogen straalden van bruisende jeugd. Toen mijn hart sneller klopte bij de eerste kus van de man met wie ik mijn leven deelde. 
   Bij tijd en wijle kruipt er een klein mensje op mijn schoot en aait over mijn handen. 'He oma Jo!' zegt het mensje. 'Word eens wakker. Wij zijn er weer!'
   Op zo'n moment duik ik op uit de ruimten van mijn geest en raak hem aan en streel hem, dat achter-achterkind dat mijn naam noemt en mij een moment wekt uit de diepte. Dan praten we samen en hij vertelt mij over kinderzaken en zegt dan opeens: 'Jij bent lief, oma Jo', en ik glimlach en mijn stem zegt 'Jij ook, lieve jongen.'"