buikgevoel

Wat fladder ik als oudere geest hier rond ? In die buik waar ik me destijds niet welkom voelde en waar ik zo snel mogelijk uit wilde. Er zat niks anders op dan 9 maanden wachten tot het zover was.

Vermaak was er niet dus ik stopte mezelf vol tot ik niet meer kon met als gevolg dat ik 9,5 pond woog bij de geboorte. Dat moet geen lolletje geweest zijn om zo'n zwaar kind te baren heb ik vaak gedacht, soms heb ik er schuldgevoelens over gehad.

Misschien als ze me af en toe gestreeld had zoals ik later mijn schoondochter zag doen met mijn drie kleinkinderen, als ik had gevoeld dat ze blij met me was, dat ik haar dan minder leeg gegeten had. Of als ik een tweelingzusje zou hebben gehad met wie ik had kunnen spelen en met wie ik ook later samen had kunnen zijn. Iemand die me kende en begreep, wat zou dat fijn geweest zijn. Het lijkt me bovendien prettiger om twee kinderen te baren van 4 pond dan eentje van ruim 9 pond. Binnen twee maanden na de geboorte van je eerste kind weer zwanger zijn is natuurlijk niet fijn en dat je daar niet blij mee bent heb ik achteraf wel kunnen begrijpen, maar dat was niet mijn schuld.

Onze relatie is door dit moeilijke begin nooit hecht geworden. Zij zorgde goed voor me, ik kreeg op tijd te eten en zag er altijd netjes uit maar ik ben mijn hele leven blijven zoeken naar de moeder die ik graag had willen hebben. Die blij met me kon zijn.

Ik schrik wakker van een harde knal, de wind heeft op het balkon de geranium van tafel geblazen. Gelukkig, het was maar een droom.