Misschien is dit iets. Hoe zouden ze deze opdrachten eigenlijk verzinnen? In ieder geval zie ik deze keer aanknopingspunten. Voor de spiegel staand bekijk ik mijn buik. Het litteken vanaf mijn navel naar beneden is donkerder dan de rest van mijn bleke huid. Mijn borsten zijn wit als karnemelk.

Tijdens de gezamenlijke maaltijden zie ik hoe Johan en ook Thomas ongegeneerd naar mijn trots gluren. Er valt ook moeilijk omheen te kijken. Hoewel de maaltijden lang niet slecht zijn – vlees , aardappelen en groentes met vaak een snuifje nootmuskaat, alles altijd goed gaar, heb ik eigenlijk nooit trek. Evelyn en Rosamunda houden mij in de gaten - als ik te weinig eet, zullen ze er iets van zeggen.

Na de maaltijden probeer ik zoveel mogelijk achter de gezamenlijke computer te zitten – gelukkig hebben de meeste medebewoners hier weinig belangstelling voor – om het nieuws te volgen en verder te werken aan mijn autobiografie. Dat laatste gaat moeizaam. Het lijkt wel of het de laatste tijd steeds lastiger wordt om de mist in mijn hoofd te verdrijven. Meestal blijf ik hangen bij de dieptepunten en ernstige ziektes welke mijn leven hebben bepaald, die ik al lang heb beschreven. Het zou mooi zijn om ook wat positiefs toe te kunnen voegen als tegenwicht, maar of dat nog gaat lukken…

Ik heb al eens voorzichtig bij Evelyn, de sympathiekste van de twee, aangekaart hoe men hier tegen levensbeëindiging bij een voltooid leven aankijkt. Ze keek me aan alsof ik gek geworden was.

Mijn kromme vingers beginnen letter voor letter woorden te vormen - #283 Onderbuik gevoel…