Weet je, ik geloofde er nooit zo in. In reïncarnatie. Die opmerkingen over wijze ogen en een oude ziel, ik vond ze maar zweverig. Dus toen ik vlak na mijn negentigste verjaardag vrij plotseling dood ging en in de op aarde zo genoemde hemel belandde, verwachtte ik dat dit het was. Dit was mijn leven geweest. Een leven waarin ik had geleefd, geleerd en had lief gehad. Een goed aards leven. En nu mocht ik hier, in dit hemelse paradijs, voor altijd verder leven.

Maar na verloop van tijd, begon het te kriebelen. Ik wilde terug. Terug naar aarde. Om verder te leren, te groeien want ik was nog lang niet klaar besefte ik. Er was nog zoveel meer te ontdekken, te zien, te leren. En ineens was het niet meer dan logisch. Natuurlijk ging ik terug. Ik zou reïncarneren. Dat was altijd al de bedoeling geweest. En dus ging ik terug.

Nu zweef ik alweer een tijdje rond in de warmte van de buik van mijn nieuwe moeder. Ik schommel zachtjes heen en weer. De geluiden van buiten dringen gedempt door. Ze klinkt lief, mijn nieuwe moeder. Af en toe zingt ze voor mij. Licht en donker wisselen elkaar af. Het is fijn hier.

Toch kan ik bijna niet wachten tot ik opnieuw geboren word. Wie zijn mijn vader en moeder? Hoe zullen ze zijn? Ze zullen het vast heel anders doen dan mijn eerste ouders of zoals ik het altijd heb gedaan. Het is immers een hele andere tijd. Welke tijd is het eigenlijk? Misschien word ik ook wel in een heel ander land geboren.

Ik denk dat ik wat eerder kom. En ik weet nu al wat ze gaan zeggen!