Ze had een mooi gelukkig leven gehad.  Dat was in haar vorige leven wel een heel ander verhaal. Gisteren is ze 89 jaar geworden. Ze voelt aan haar stroeve krakende botten dat haar tijd gekomen is om naar een volgend leven over te stappen. Ze wil niet en verzet zich er zoveel mogelijk tegen. De tussenperiodes  vindt ze altijd vreselijk. Het zweven tussen mensen en dieren in steden en bossen, totdat er een nieuwe plek gevonden is voor de volgende periode. In haar vorige nare leven was ze nog een jonge vrouw geweest. Wat zullen ze voor haar als oude versleten vrouw in petto hebben?

Een witte flikkerende straal schiet via het raam haar kamer in. Ze schrikt heftig en kruipt weg achter de tafel. Dit is de straal van verandering en niet de zacht roze straal van het goede die haar de laatste keer had gehaald. Het licht draait om haar heen en vormt een cocon, strakker en strakker. Toen werd alles zwart. 

Opgesloten in een donkere warme omgeving. Ze wil eruit, maar ze weet niet hoe. Ze probeert niet in paniek te raken. Ze is in de tussenperiode, toch?

Ze hoort stemmen van 2 jonge vrouwen. Ze hebben het over een baby. De zwangere vrouw maakt zich zorgen, ze had een vlijm scherpe steek gehad en was daarna flauw gevallen. Toen ze bijkwam voelde haar buik anders aan en de baby was erg onrustig. De oude vrouw begrijpt het onmiddellijk. Haar nieuwe plek was als geest in de buik van deze jonge vrouw. Ze had haar levens geleid. Haar volgende fase was ingegaan voor vele jaren, waarin het leven van de vrouw beïnvloed wordt door haar aanwezigheid, totdat ze voor een volgende periode gehaald wordt.