Vanaf het moment dat ze mij aankeek met haar helder blauwe ogen, had ik het gevoel dat ze een oude ziel had. Nu ben ik niet direct iemand die in reïncarnatie gelooft, maar het gevoel werd versterkt naar mate ze ouder werd.

Ze was nog geen jaar oud, toen ze in de nacht uit haar bed klom en uit de kast een broek en trui pakte en zelf aantrok. Ze was erg wijs voor haar leeftijd en de spijltjes van haar ledikant hielden haar niet meer tegen.

Ze was echter niet alleen wijs, maar ook eigenwijs voor haar leeftijd, want kort daarna kwam ze al snel in de ochtend naar mijn slaapkamer lopen en wanneer ik dan niet opschoot, pakte ze mijn kleding van de stoel en smeet dit naar mij toe, met de onuitgesproken woorden: opschieten! Ze kon eerder lopen dan praten.

Daarna begon ze zich vaker met mij te bemoeien. Wat we gingen eten, wanneer ik te lang met iemand praatte, hoe ik mij kleedde… Altijd wist ze mij wel te vertellen hoe ik het moest doen en naar mate ze groter werd en boven mij uitgroeide, begon ze mij als meisje en kleintje te betitelen.

Op een dag vertelde ze mij dat ze nog maar tien jaar te leven had. Hoe ze erbij kwam weet ik niet, maar ze had het gevoel dat ze lang genoeg had geleefd. Ik kon er niet bij met mijn hoofd. Ik was tenslotte dertig jaar ouder dan haar!

‘Mam,’ verklaarde zij. ‘Misschien heb je het niet gemerkt, maar er zit een oude vrouw in mijn buik en die wil eindelijk eens rust. Ze geeft mij nog tien jaar.’

Ze bevestigde wat ik al jaren dacht en we besloten om van die tien jaren de beste te maken.