"Ik voel me zo beroerd", zegt Tomaat terwijl ze haar spiegelbeeld opneemt in het aluminiumfolie naast haar. "Mijn huidje is zo rimpelig en ik ben bijna groener dan mijn kroontje."
"Ik heb me ook wel eens beter gevoeld", antwoordt Komkommer, "ik ben zo slap als die verlepte sla daar. Nog even en ik word vloeibaar." Sla werpt Komkommer een boze blik toe en laat met een zucht haar blad weer hangen.
"Ik snap het gewoon niet." Tomaat kijkt nu over haar schouder naar haar achterkant. "We waren zo jong en mooi, glad, glanzend, aantrekkelijk. Prachtig van kleur. Fantastisch van smaak. Er waren zóveel mensen in huis. Waarom deden ze niks met ons?"
"Heb je die buiken gezien? Die billen? Ze kwamen alleen maar vlees, vet, suiker en andere ongezonde zooi eten, joh. Die mensen weten niet eens van ons bestaan."
Tomaat veegt een traan weg. "Maar Sabine dan? Die is altijd gek op ons. Desnoods het konijn, dan waren we nog ergens goed voor geweest."
"Tja, het was Kerst, Tomaat. Dan loopt alles anders."
"Ik heb trouwens in geen dagen echt licht gezien. Het is zo stil ook, daar buiten," vervolgt Tomaat. Komkommer reageert niet.

"Ze zijn op vakantie," klinkt het opeens vanuit de koelkastdeur. "Ik hoorde het tijdens de gourmet. Direct na Kerst gingen ze met z'n allen op reis. Vliegen. Ook Sabine."
Tomaat staart Knoflooksaus vol ongeloof aan. "Maar... het konijn dan? Díe is toch niet vliegen? Waar blijft de oppas?"
Komkommer haalt een keer diep adem. Knoflooksaus schraapt zijn keel. Doodse stilte. Met af en toe een zacht gesnif van Wortel in de onderste lade.