#281 Zei de kerstomaat tegen de komkommer

 

Zei de kerstomaat tegen de komkommer 

 

Hoe zou hij eruitzien, vroeg de kerstomaat zich af. Ze was extra vroeg vertrokken om tijdig op de afspraak te zijn. Ze haatte niets meer dan te laat komen. Ze had al een hele weg afgelegd en was blij dat hij er nog niet was, zo kon ze wat uitblazen en op adem komen.

Nog voor dag en dauw was ze stil en hopelijk ongezien uit haar kistje geglipt. Dankzij de zwakke noodverlichting, die tegelijk een voor- en nadeel was, had ze haar weg naar buiten gevonden. In gedachten bereidde ze het nakend gesprek voor, al wist ze totaal niet welke kant het zou uitgaan.

Haar gsm zuchtte en rukte haar uit het gepeins. Zijn code lichtte op: Komkwam. Ze nam op.

‘Ja, hallo.’

‘Met mij, ben je er al?’

‘Euch ja, ik ben er.’

De vrees dat hij nu nog zou afzeggen kneep verdere woorden dood.

‘Sorry, maar ik ga niet op tijd kunnen zijn.’

‘Ja, O.K., toch niet veel later hoop ik.’

‘Ik hoop het ook maar weet het eigenlijk nog niet.’

‘Hoezo?’

‘Ze hebben mij en mijn soortgenoten in de koelkast gezet. Ik kan hier echt niet uit en ik weet niet wanneer ze ons weer komen halen.’

‘O, wat erg.’

‘Ja, vind ik ook. Mijn verontschuldigingen voor deze ongewilde toestand. Ik keek er echt naar uit je te ontmoeten.’

‘Ik ook. Hopelijk weet je gauw meer. Hou je me op de hoogte?’

‘Natuurlijk, doe ik. Het spijt me zo dat ik je in deze vervelende toestand breng.’

‘Daar kan jij niets aan doen. Ik kan nog wel even wachten, maar …’

‘Maar?’

Ze keek op haar uurwerk. Het afgesproken uur was inmiddels ruim overschreden. Hoe lang kon ze nog blijven?

‘Ja, ik kan natuurlijk niet blijven wachten. Ik moet op tijd terug zijn. Straks worden we verpakt en klaargemaakt voor de vroegmarkt. Als ik niet op tijd terug ben kan ik er niet meer bij.

‘Ach, hoe vervelend. Ik voel me schuldig. Van zodra ik een mogelijkheid zie ben ik weg en laat je iets weten. Goed?’

‘Ja goed, ik hoor het wel.’

Ze klikte uit.

Ze had zich verheugd op deze ontmoeting. Dagenlang hadden ze regelmatig smsjes over en weer gestuurd. Daardoor had ze de indruk dat ze hem al langer kende dan een week. Ze hadden mekaar ontmoet op de datingsite: “Fruit je los.”, en het klikte meteen. Ze was de eerste van de familie die een relatie aanknoopte buiten hun soort. Natuurlijk hadden de meeste andere tomaten hun bedenkingen bij haar plannen. Dat loopt niet goed, zeiden ze, je hoorde binnen je ras te blijven. Sommigen vonden het ronduit ongehoord. Enkelen, meestal jongeren, vonden het moedig wat ze deed en volgden haar om te zien hoe het verder verliep. Dit kon een deur voor hen openen.

Ze verveelde zich en rolde wat heen en weer. Hoe lang nog?

Ze zag beweging aan het eind van de straat. Zou hij? Ze had geen bericht ontvangen. Ze focuste op de straat maar moest gauw haar verwachting weer bijstellen. Een sinaasappel rolde met grote snelheid voorbij. En toen was het weer stil.

Ondertussen was er weer wat tijd verstreken en de moed zonk haar in de schoenen. Niet alleen de gemiste kans zat haar dwars maar hoe ging ze dat later uitleggen aan de anderen. Het idee alleen deed een ongecontroleerd schaamrood over haar alles komen zodat ze nog dieper kleurde. Daardoor begon haar eerst nog gladde huis te rimpelen.

Verstrooid rolde ze naar de stoeprand en zag zich weerspiegeld in het gootwater. Ze schrok zodanig hard dat haar steeltje loste en viel. Nu kon ze echt niet meer verder. Niet om aan te zien. Ze zag er helemaal niet meer vers uit. Het was voorbij.

Ze drukte zijn nummer. De beltoon ging over.

‘U spreekt met Kwam Komkommer, spreek uw boodschap in na de bieb en ik bel u terug.’

‘ … euch … met mij … het gaat niet goed … sorry maar het is te laat, het kan niet meer… Ik …’

Splash.

Een voet plette haar en maakte een eind aan het gesprek en haar.