Het meest bizarre dat er nu kan gebeuren, nu op dit moment in mijn slaapkamer in het donker? Om die vraag te beantwoorden moet ik eerst weten wat dit moment uniek maakt, maar ook hoe het net een moment is als alle anderen. Ik zou graag willen dat er iets bijzonders aan dit moment is, maar dat is er niet. Ik ben nog steeds ik, mijn hele leven al. Mijn kamer kent honderd van deze momenten. Het donker laat mijn pen nog steeds ongezien over het papier glijden. Af en toe tuur ik naar de lijntjes en lettertjes, in het donker ziet alles er netjes uit. Het meest bizarre dat er nu zou kunnen gebeuren is misschien wel niks, een pauze, een einde, een paar tellen stilte, een paar tellen niks. Het gekste zou absolute stilte zijn. Niet een stilte die schreeuwt, maar een lege stilte. Een stilte zonder donker, zonder mijn kamer, zonder raam. Een stilte zonder mijn stem in mijn hoofd en haar woorden op papier. Een stilte waarin ik weg ben. Ik, verdwenen, verdwaald in dit niks. Dat is het gekste. Maar het gekste gebeurt niet. Ik ben altijd hier en stiltes gaan altijd verloren in mijn zijn. Mijn oneindige zijn. De stiltes altijd gebroken en misschien is dat nog wel het allergekst; een stilte kan breken zonder stil te zijn.