Het kerstfeest zette zich in zoals het een kerstfeest betaamd. Iedereen zat in het goede pak en was klaar voor een gezellige, familiale kerst. Mijn enige tante zag er dit jaar wat anders uit dan anders. Niet spectaculair anders, ondefinieerbaar anders.

Het kerstdiner, met alles erop en eraan, slenterde gezapig verder. Alleen tante werd van langsom zenuwachtiger. Ze at niet veel en nam niet echt deel aan de gesprekken. Na het hoofdgerecht hield ze het niet meer uit. Haar gezicht sprak eerst daarna kwam haar stem. De worden tuimelden aarzelend uit haar mond. Ze was zwanger.

Iedereen uiteraard verbaasd omdat tante Marie en nonkel Jef al vijfentwintig jaar kinderloos gehuwd waren. De stilte was oorverdovend. Sommigen waren met stomheid geslagen en tuurden in hun leeg glas of bord. Anderen keken ontgoocheld. Twee nichtjes, die nu al speculeerden, als enige erfgenamen, op een vette spaarpot, voelden de kerstsfeer van zich afglijden.

Nonkel Jef was, voor zijn doen, weinig van zeggen en zat precies met vragen of een probleem waar hij nog geen antwoord of oplossing voor had. Oma keek alsof ze water zag branden en kreeg het warm. Opa, die nooit wat in de keuken deed, voelde zich ineens geroepen om het ijs te gaan scheppen. Hier en daar klonk een voorzichtige proficiat. Tante Marie nam de kleur aan van de tomatensoep van daarstraks en glimlachte zuur naar haar lepel. De minuten kropen slakkerig voorbij. Neefje Koen, die uitgerust was met het syndroom van Down, voelde de spanning en deed een poging in zijn naïviteit.

“Als bompa nog geleefd had, was hij er ook nog bij geweest” flapte hij er ongekuist uit. Het verhoopt succes bleef uit.

Nonkel Jos deed plots uitermate onrustig, wist met zijn handen en de rest van zijn lijf geen blijf. Hij had een mond alsof er een veel te grote gehaktbal in vast zat. Hij dronk zijn glas wijn in één teug leeg, de gehaktbal meespoelend. Was er benzine in geweest, hij had het zeker niet geproefd.

De kamer werd te klein voor zoveel emoties. Het was kerstmis en de boodschap dat er een nieuwe mens onderweg was moest toch vreugde meebrengen. Niets van dit al. Marie en Jef waren wel wat oud om hieraan nog te beginnen, maar ja zulke dingen gebeuren nu eenmaal.

Tante Marie kreeg het moeilijk, blikte hulpeloos en toch enigszins verlangend, naar nonkel Jos alsof hij een reddingsboei was. Jos dacht zich een hoop moed in.

“Komt allemaal wel goed, gooide hij op tafel, ik zal jullie wel een hand helpen.”

Jef’s mond scheurde open en bliksemde Jos toe :” Laat maar jij, je hebt al meer dan een hand geholpen. Het is niet omdat je duivenmelker zijt dat ge u de rol van Heilige Geest ook nog moest aanmeten.”