#176 Het laatste kerstdiner

in bovenstaand verhaal zou ik graag twee wijzigingen willen aanbrengen: 176 >276 en de datum moet weg.

Maar de mogelijkheid tot bewerken is er niet. Vreemd.

Beneden staat de vernieuwde versie.

Vervelend mannetje die Kees, zelfs als hij terminaal is blijft hij dus vervelend. Leuke details zitten er in het verhaal bijvoorbeeld Annie die het gordijn over de feestdis gooit en de kalkoen die uit de afvalcontainer is opgevist en op een steigerplank is gezet. Wat ik me alleen afvraag is of moeder Toos nog zoveel meekrijgt van haar zoon's ziekte als ze zelf heel zwaar dementerend is.

Als het goed is zou je trouwens wel moeten kunnen bewerken. Als je op je verhaal klikt zie je als het goed is boven de tekst de balkjes 'weergeven' en 'bewerken' staan.

Dank voor je reactie, Virtuosuo. Waar ik ook klik, nergens verschijnt het balkje met bewerken. Onderaan het verhaal staat nu 'niet meer volgen'. Dat is het enige waarop ik kan klikken. Eerder stond er 'melding maken' en 'volgen'. Géén 'bewerken'. ik klikte op 'melding maken'.

Moeder Toos heeft soms heldere momenten.

Ik heb even getest wat er gebeurd als je op melding maken klikt (excuses, beheerders) bij jouw en mijn eigen verhaal.

De button melding maken verdwijnt inderdaad vreemd genoeg als je erop drukt. Ook zou je toch een tekst moet kunnen bijvoegen als je echt melding wilt maken van een ongepast stuk lijkt me...Op het moment dat je op volgen drukt verandert de button in niet meer volgen. De 'bewerken' button zou trouwens helemaal bovenaan moeten staan (nog boven Home>Forum>Wekelijkse schrijfopdracht). Vanuit welke browser open je SchrijvenOnline?

Wederom een bijzonder verhaal. Verrassende elementen voor een kerstfeest. 

sloeg meedogenloos in op iemand die hem in de weg stond. -- wie is die iemand? Of sloeg hij in op iedereen die hem in de weg stond?

Had meer tijd doorgebracht in de nor dat in de kroeg. -- dat moet dan zijn.

@Virtuosuo, voor de volledigheid: aanvankelijk stond er onderaan het verhaal de button 'bewerken'. Daar heb ik gebruik van gemaakt om de witregels in te korten. Toen verschenen de buttons zoals boven omschreven.

Ik open via Safari.

Fijn dat je er zo behulpzaam induikt. Hopelijk doen de beheerders dat ook.

@Fief, 'iedereen' is inderdaad beter dan 'iemand'. Het wordt veranderd zodra ik de mogelijkheid heb; ook 'dat' in 'dan'.

Dank voor je reactie. Niet overal wordt Kerstmis in 'pais en vree' gevierd, zo blijkt.

Het is ook wel eens leuk om het vanuit een andere laag van de bevolking te lezen.

Ja Fief, daar gebeurt tenminste wat. Daar slaan ze mekaar de koppen in. Is weer eens wat anders.

Een mooi Dickensiaans begin. :-) Mooi verhaal, zelf raakte ik wel wat in de war van de hoeveelheid namen. Ook weer niet zo ernstig dat ik de draad kwijtraakte.

Qua bewerken: Als ik in Safari een verhaal van mezelf open, zie ik boven het verhaal een tab 'weergave' en een tab 'bewerken'. Klik ik op bewerken, dan kan ik naast het verhaal zelf ook de titel aanpassen.

@Hadeke, Hector de hond moet geen probleem zijn geweest. Moeder Toos ook niet; daarom heb ik er altijd 'moeder' bij genoemd. Blijft over Annie (ook geen probleem) en Kees en Koos; die twee moet je uit elkaar zien te houden.

De button 'bewerken' stond er bij mij ook aanvankelijk. Nadat ik er één keer gebruik van had gemaakt, kwam het niet meer terug. Dat is de moeilijkheid.

Dank voor je reactie.

Lekker beeldend verhaal Dos, met hier en daar heerlijke details, zoals 'Het moest niet gezelliger worden, want daar zou niemand zich prettig bij voelen.' en 'Om het omkiepen van de kalkoen te voorkomen had Annie hem aan beide zijden ondersteund met een closetrol; wel zo handig.' Qua sfeer en stijl heeft het iets van Dimitri Verhulst, rauw, met rake observaties. 

Een tip; het verhaal voelt nu wat uit evenwicht. Met een flinke aanloop met de introductie van Kees en maar een paar woorden voor de reacties na zijn nieuws tegen het einde van het verhaal. Ik zou in het begin wat weglaten (het wordt zelfs zonder de eerste alinea al duidelijk dat Kees een rotzak is), en aan het einde wat toevoegen. 

@Lizette, ik ben het helemaal met je eens. Al schrijvende houd ik het aantal woorden in de gaten en tegen het eind ga ik er spaarzaam mee om. Vandaar. Je hebt me 'gedwongen' enkele darlings te killen en dat is altijd pijnlijk. Toch de stouten schoenen aangetrokken.
De naam Koos heb ik vervangen door Gerrit om verwarring met Kees te voorkomen.

Omdat ik nog steeds niets kan veranderen in bovenstaande tekst, plaats ik de verbeterde versie hieronder.

Dank voor je waardevolle reactie.

#276 Het laatste kerstdiner

Kees was een kankerlijer; een dubbele nog wel. Zijn leven lang was hij zijn medemens tot last geweest. Pleegde inbraken, roofovervallen  en sloeg meedogenloos toe als iemand hem in de weg stond. Hij zat aan de drugs en was alcoholist. Ook had hij zich gespecialiseerd in het afpersen van oude vrouwtjes.

Kees was vijfenzestig en had niet lang meer te leven, hij had longkanker. Zijn hele omgeving was er blij mee. Vooral zijn naaste verwanten waren in hun nopjes. Zelfs zijn moeder Toos. De laatste zes maanden had zij vooral op de pof geleefd en van aalmoezen die ze kreeg van haar andere zoon Gerrit. Kees had ook háár AOW in drank en drugs omgezet.

Om een sprankje medemenselijkheid te tonen hadden Gerrit en zijn 0,13 ton wegende Annie besloten hun voortdurende ruzies om hun overspelige buurvrouw Janine, waarmee Gerrit bijna dagelijks intiem verkeerde, tot na Kerst te staken. Ook waren ze overeengekomen dat ze moeder Toos en broer Kees zouden uitnodigen voor het kerstdiner. Voor beiden zou het immers de laatste keer zijn. Toos was dementerende en wist het onderscheid tussen Kerstmis en Pasen niet eens meer.

Gerrit had in de afvalcontainer van het abattoir een afgekeurde kalkoen opgevist. Deze was geschoten en zat barstensvol loodkogeltjes en bovendien over de uiterste houdbaarheidsdatum. Dat vonden Annie en Gerrit geen enkel bezwaar. Hun waterleiding was immers ook van lood en zelf zaten ze ook ruimschoots over die datum.

In een verroest olievat, boven een houtvuurtje, had Gerrit de kalkoen geroosterd en Annie had binnenshuis voor passende kerstsfeer gezorgd. Met crêpepapier had ze hier en daar rode accenten aangebracht. Ook had ze het gordijn van hun slaapkamer afgenomen en over de feestdis gespreid; de haakjes zaten er nog aan. Het moest niet gezelliger worden, want daar zou niemand zich prettig bij voelen.

De kalkoen werd midden op tafel gezet, op een steigerplank die Gerrit had gevonden bij een afbraakpand in  de buurt. Om het omkiepen van de kalkoen te voorkomen had Annie hem aan beide zijden ondersteund met een closetrol; wel zo handig.
Onder de tafel lag hun schurftige hond Hector ruikbaar te ruften.

Tegen de verwachting in was Kees toch komen opdagen. Hij keek niet fris uit zijn ogen en hij stonk naar drank. Maar het feest kon beginnen.
Nog vóór Gerrit het startsein had gegeven nam Kees het woord. Zonder omhaal verkondigde hij dat hij had besloten zijn leven te rekken met chemotherapie en dat hij weer zou gaan inwonen bij Toos, zijn moeder.

Die mededeling sloeg in als een bom. Gerrit dook onder de tafel, want Annie liep paars aan. Ze stond op en gooide haar volle gewicht op Kees. Die werd met zijn gezicht in de kalkoen gedrukt.
‘Jij vuile kankerlijer, wil je ma ook nog de dood injagen,’ brulde ze en gaf hem nog een vuistslag op zijn kale kop.
Als door een wesp gestoken kwam Kees overeind… greep de kalkoen met beide handen beet... en kwakte hem over de tafel heen tegen de muur...

Hector deed er zich tegoed aan en moeder Toos vroeg waar de paaseieren bleven.