De kortste dag #273

De korstte dag  (273)

Op het prikbord hing een grote kalender. Zoals het een goede almanak, die zichzelf respecteert, betaamt, stonden alle maanden er op aangegeven. Bovendien telde elke maand een aantal vakjes waarbij elk ruitje stond voor een dag.

Tot zo ver had de lerares ons, kleine onwetende stervelingen, vertrouwd gemaakt met onze jaartelling. Ik had bijna alles onder de knie. Alleen met de maand februari sukkelde ik soms nog. Ik persoonlijk vond februari een moeilijke en wispelturige maand. Ze week al af van de norm, bovendien vond ze het nodig om, om de haverklap er een dag bij te doen. Het was een nare arrogante maand, ik moest ze niet.

Vandaag gingen we nog een stapje verder en bekeken we de dagindeling. De lerares orakelde dat elke dag vierentwintig uur telde, elk van zestig minuten. Ik staarde haar met grote ogen aan. Dit kon niet echt zijn. Geen enkele uitzondering, alles wiskundig exact. Met deze kennis, waarvan de lerares beweerde dat we ze later, elke dag zouden nodig hebben, leefde ik enkele maanden. Elke dag bestudeerde ik de kalender, die bij ons thuis op de zijwand van de koelkast huisde. Ik plantte mijn vinger op vandaag en stelde met voldoening vast dat de benaming van de dag klopte met de werkelijkheid. De kalender loog niet.

De uren oefende ik aan de hand van de aanvangsuren van de televisieprogramma’s. Ik begon warempel mezelf een specialist tijdkenner te vinden. Bijna nonchalant kon ik de maanden van het jaar in goede volgorde opdreunen. Ik kon evengoed ergens bij een willekeurige maand beginnen en zo chronologisch verder gaan. En, ik kan dit alles ook omgekeerd, achterstevoren zeg maar. Ik was best fier op mezelf, maar was ook de enige die die deze trots cultiveerde.

Mijn leven en de kalenderdagen volgden, zoals beschreven, rimpelloos de voorgeschreven weg. Niet één keer drumde de ene dag voor de andere. Niet één keer was er eentje ziek of kwam niet opdagen. Alles top.

We naderden met rasse schreden, zoals dat heet, het jaareinde en de juf wou ons voor de eindejaarsvakantie nog even een “must know” meegeven, haar kerstgeschenk wellicht. Het was in verband met de tijdrekening. Ik glimlachte koen terug, de tijd had geen geheimen meer voor mij. Kondigde dat mens ons doodleuk aan dat we moesten uitkijken naar de kortste dag van het jaar. Daar had je het dan. En zij maar voortdurend beweren dat elke dag vierentwintig uur telde. Daar kon je gif op innemen, verzekerde ze toen nog. Hetgeen ik nooit voor mogelijk had gehouden gebeurde zonder enige aanleiding, zonder slag of stoot. Was die dag soms familie van die eigenzinnige maand februari?

De juf negeerde mijn stomverbaasd gezicht en zonder medelij ging zij ongestoord verder. De kortste dag valt in de kerstvakantie. Proberen jullie uit te zoeken welke dag het is en waarom hij de kortste is. Ik hoor het wel na de vakantie.

Eén ding had ik geleerd, wis en zeker, er zijn geen zekerheden meer.