Opdracht # 273 - De kortste dag

Opdracht #273 – De kortste dag Vera schuift met een zucht van verlichting de perenschillen in de afval bak onder het aanrecht. Wel een staaltje van burgerlijke ongehoorzaamheid, maar ze waagt het toch niet om met die mist naar de garage te lopen waar de groencontainer staat. Vallen zou desastreus zijn met haar artrose. Wat zullen Frans en de kinderen verrast zijn wanneer ze morgen een grote schaal met gestoofde peren op tafel zet. Zo ouderwets en net zo lekker als bij oma. Tjeetje, wat is het al donker. In de huiskamer knipt ze snel de verlichting aan en schuift de gordijnen dicht. De radio op zacht en ze nestelt zich op de bank met haar boek. Al snel bevindt zij zich in de middeleeuwen, moet dan grinniken: er is niets dat niet met goud en geld kan worden geregeld, leest ze; dat was dus ook al in de 14e eeuw. Plotseling dringen er vreemde geluiden tot haar door. Het klinkt allemaal wat dof, geschreeuw en geroep, dan en rennende voetstappen. Lieve hemel, ze hoort de deur van de bijkeuken opengaan. Ze worstelt met het plaid dat ze over zich heen heeft getrokken, een bekende stem roept: ‘Mevrouw Van Boven, mevrouw van Boven.’’ ‘Ja, ik kom. Valt er iets in de keuken, hoort ze de plof van het deksel van de afvalbak? Dan staat ze tegenover Jasper, een vroeger vriendje van zoonlief. ‘Sorry mevrouw, ik moet zó nodig naar de wc.’ ‘Ga dan maar gauw. Nood breekt wet, nietwaar?’ Als hij weer terugkomt vraagt ze: ‘Wat is er buiten toch aan de hand?’ Jasper wordt onrustig, hij wil hier weg. Stel dat ze hem naar binnen hebben zien gaan. ‘We spelen diefje met verlos.’ ‘Dat is toch een kinderspelletje?’ ‘Niet alleen, hoor! Dag mevrouw Van Boven, ik ga weer en dank u wel.’ En weg is-ie, nu door de voordeur. Het rumoer verandert, ze hoort het dichtslaande portier van een auto en wat zware stemmen. Vera kruipt maar weer op de bank en staat dan weer op om de achterdeur op slot te draaien. Dat had je eerder moeten doen suffie, denkt ze . Ze verdiept zich weer in de 14e eeuw, totdat ze wordt opschrikt door de deurbel. Bezoek van de politie. ‘Goedenavond, mevrouw, mogen we even binnen komen. Hier is een jongen naar binnen gegaan?’ ‘Ja, hij wilde even gebruik maken van het toilet.’ ‘Hij is via de achterdeur naar binnen gekomen? Had hij iets bij zich?’ ‘Nee, niets gezien, ze speelden diefje met verlos, dat zei hij wel voordat hij weer weg ging.’ Vera moet bijna lachen. Wat is dit toch allemaal? ‘Hum hum. Ja ja.’ De agenten kijken elkaar aan. ‘Mogen we hier even zoeken?’ Ze kijken in de keukenkastjes en grabbelen dan in de afvalbak. ‘Daar zitten perenschillen in’ zegt Vera. ‘Dat niet alleen mevrouw.’ Triomfantelijk laat hij een pistool zien. Vera leunt verstijft tegen de keukentafel. Hoe kan dat nou? en dan herinnert ze zich het geluid toen Jasper de keuken binnenkwam, zal dat …? ‘Het is gelukkig een neppistool, mevrouw. Maar u begrijpt toch wel dat deze kortste dag een staartje krijgt.’