#272 Valentijn zonder liefde
Stilzwijgend zitten we tegenover elkaar terwijl het dansende kaarslicht speelt met de contouren van onze gezichten. De vlam mag nog zo sterk branden, de vlam binnenin ons is gedoofd. Beide in gedachten verdwaald omdat we elkaar niets te zeggen hebben. Een probleem waar andere geen last van hebben want het restaurant is gevuld met lachende of proostende mensen.
Ze staat op en ik kijk haar verbaasd aan. Onverschillig zegt ze dat ze naar het toilet gaat en loopt weg. Ik blijf achter en neem een slok van de te zoete rode wijn.
De deur van het restaurant wordt geopend en het gordijn dat als tochtstopper dient, danst in de wind. Waarschijnlijk weer zo een verliefd stelletje, bij de gedachten moet ik al kotsen. Het overdreven handen vasthouden en elkaar aanspreken met koosnaampjes, bah.
Twee handen steken door de naad in het gordijn en met een zwaai worden de twee helften aan de kant geschoven.
Ik voel mijn hoofd naar achter deinsen en mijn ogen gaan wijd open. Is dat.. vraag ik me af.
Ik bestudeerd haar van top tot teen. Haar lange blonde krullen, haar zachte maar toch strenge gezicht en dan haar volle borst die over gaat in een strakke taille met daaronder lange benen.
Het geluid om mij heen is tot een minimum gebracht, alsof iemand van buitenaf op de mute-knop gedrukt heeft. Ik zie haar lippen bewegen terwijl ze tegen een ober praat, welke haar vervolgens een tafel aanwijst.
Als een model op een catwalk loopt ze naar de tafel en gaat recht in mijn gezichtsveld zitten. Ik probeer weg te kijken, zodat ze niet het gevoel krijgt dat iemand haar aan zit te staren, maar kan het niet laten om haar toch weer in me op te nemen.
Dan pas zie ik dat ze niet alleen is. Ze heeft een vriendin meegenomen die plaats neemt tegenover haar. Een vriendin, dat wil natuurlijk niets zeggen maar het geeft me een goed gevoel. Een gevoel dat ik niet mag hebben.
Als ik merk dat ze opkijkt van de menukaart kijk ik snel naar mijn bord en snij het al gesneden vlees tot nog kleinere stukjes.
Ik kijk weer op en probeer het nietsvermoedend over te laten komen. Ze heeft mij ook gezien en ik herken de verbazing in haar gezicht omdat ik die net zelf ervaren heb. Een poging nonchalant te zwaaien resulteert in een rare draai met mijn hand alsof ik een koning ben die zijn volk begroet.
Ze steekt haar hand op en glimlacht op een manier waarvan ik denk dat engelen dat doen. Ik glimlach terug. Ze bloost en brengt haar hoofd verlegen naar beneden alsof ze weer naar de menukaart kijkt maar ik weet het, ze voelt wat ik voel.
Ik moet iets doen, neem een slok wijn, die plots lekkerder smaakt dan daarvoor en wil opstaan, maar dan gaat zij weer zitten.
“Ben je bijna klaar met eten. Ik heb het wel een beetje gehad en wil naar huis.”
Hoi Greenman, Ik heb je
Lid sinds
5 jaar 6 maandenRol
Hallo Greenman, … ik begreep
Lid sinds
11 jaar 5 maandenRol
Beste Fief en Riny, Dank voor
Lid sinds
6 jaar 3 maandenRol