Schrijfopdracht #272 Een plek voor verloren geliefden

Opdracht #272 - Een plek voor verloren geliefden 'Yet knowing how way leads on to way I doubted if I should ever come back' Robert Frost 'The road not taken' Ik loop over nauwelijks gangbare paden. Onvriendelijk groen slaat in mijn gezicht. Een windbries reist westwaarts langs bladeren. En de warmte omvat mijn gezicht als warme handen. Warme handen. De reden om de weg te vervolgen.  Ik weet niet waar ik heen moet, mijn kompas heeft nooit gewerkt. Of misschien kon ik het gewoon niet lezen. Vogels kwetteren blij in de lucht. Ik luister naar de verschillende fluittonen en antwoorden erop. Ik stel me voor dat soortgenoten elkaar zo vinden. Verstopt tussen bladeren roepend met hun eigen stem tot een gelijkgestemd geluid hen vindt.  Had ik een vogel moeten zijn? Het idee van vliegen en de bodem ontstijgen spreekt me aan. Vanuit grote hoogte naar beneden kijken. Naar het geroezemoes van alledag dat dan ver weg is en zoveel minder belangrijk lijkt dan wanneer je er middenin zit. Verlies van urgentie. Ik verlang naar verlies van urgentie. Alles kwijtraken in deze jungle.  Ik hoop dat de reis nog dagen duurt. En dat ik erin transformeer naar weer degene van toen, van die tijd dat ik je kende.  Alles was veelbelovend, de blik in je ogen en je stem als je me riep. Jij zou dichter worden en de wereld rondreizen met mij aan je zij. Jij schreef zoveel, zo 'gelaagd'.  Dat woord heb ik onlangs geleerd. Wanneer je kunst beschouwt gaat het niet meer om het gevoel dat je erbij krijgt, de gedachte die het oproept of zelfs de herinnering die het bij je losmaakt. Roep het woord 'gelaagd' en je hoort erbij. Ga theoretisch analyseren en je hebt verstand van kunst. Techniek boven inhoud.  Ik zou je werk melancholisch noemen. Jij miste altijd iets. Wat is me nooit duidelijk geworden. Maar zo verliefd werd ik op jouw schijnbaar onbereikbare verlangen, je getergde blik. We zijn nooit zover gekomen dat je het me vertelde.  In mijn gedachten ben jij de hoofdpersoon uit Cohen's 'Famous blue raincoat'.  Dit lopen werkt louterend. Ik hoop dat ik je vinden kan. Zoveel al liep scheef, lukte domweg niet of tenminste niet blijvend. Mensen verdwenen, iemand sprong van een brug. De onherroepelijkheid werd groter met de jaren.    Het bos wordt minder dicht, een heuvel doemt op. Groene weiden met veldbloemen. Schapen grazen. En in de verte je huis. Ik ben er nog nooit geweest, maar herken het van de foto die je stuurde. Een houten huis met een veranda.  Wanneer ik dichterbij kom zie ik je in de deuropening staan.