#267 Behangen

De woningbouwvereniging had Peter en Chantal een woning toegewezen. Geen moment te vroeg. Dit weekend gingen ze beginnen met schilderen en behangen. Terwijl Peter de koelbox met hun lunch op het balkon zette, ging Chantal nog even naar de WC. Ze was weer misselijk. Vanuit de flat van de buren klonk gehuil van een baby. Peter zette de radio aan. Chantal pakte een plamuurmes en wrikte het achter het behang. Het kwam er goed af. Samen kwamen ze snel in een ritme. Soms hoefden ze maar een puntje los te steken en trokken ze een hele strook zo van de muur af. Op dit tempo zouden ze vandaag nog klaar kunnen zijn. Chantal trok de volgende strook los. Op de kale muur erachter stond een grote rode ‘D'. Peter propte de strook behang in een vuilniszak terwijl Chantal haar plamuurmes weer achter de volgende strook behang stak. Ineens kromp ze in elkaar en greep naar haar buik. ‘Gaat het, liefje?’ Vroeg Peter bezorgd. ‘Steek,’ mompelde Chantal. ‘Ga maar even zitten,’ zei Peter, ‘zal ik thee zetten?’ ‘Ik doe het wel. Ga jij maar verder.’ Chantal liep naar de keuken en Peter trok de strook behang los. Erachter kwam meer rode tekst tevoorschijn. Een grote ‘O’, maar erboven stonden ook letters. ‘de b’ en eronder een kleine letter ‘i’    de b         i     DO De rest van de tekst ging achter de volgende strook behang schuil. Terwijl Chantal opnieuw naar de WC ging, zette Peter zijn plamuurmes achter de volgende strook behang. Het gehuil van de baby in de buurflat was nu zo luid dat die boven de muziek van de radio uit kwam. Peter wilde het behang weer lostrekken maar het gaf niet mee. Hij gaf een harde ruk en de strook schoot in één keer los. Peter verloor zijn evenwicht en stapte achteruit. Hij struikelde over de radio die omklapte en uitging. Het was plotseling doodstil in de flat. Peter keek naar de kale muur.    de baby         is     DOOD Stond er in bloedrode letters. Vanuit de WC begon Chantal te gillen. ‘Peeeeeeeeeeeeter!'