#266 - Zeg het gewoon ...

Hoi Riny, Handen op je rug in de boekhandel. Herkenbaar! Alles is leuk en interessant om te lezen en eenmaal thuis is er eigenlijk te weinig tijd. Als verbeterpunt wil ik aangeven dat het hier gaat om een monoloog ipv een dialoog. Ookal is de schrijver een tweede persoon. Ze spreekt ook hardop haar gedachten uit in de laatste alinea.

Hoi Riny, een herkenbare situatie. Moet een bijzonder boek zijn geweest. Het verhaal is niet helemaal volgens de opdracht, want we moesten een verhaal vertellen door middel van gesproken tekst. Indrany noemde het een monoloog waarbij één persoon aan het woord is, maar Gerdi is hier niet aan het spreken. Je leest alleen wat ze denkt.

Hoi Riny, mooi gegeven om met het boek een dialoog aan te gaan. Soms heb je dat gevoel inderdaad. Wel jammer dat het niet binnen de kaders van de opdracht is te passen. Het lijkt me wel interessant om te lezen hoe zo'n dialoog tussen het geschreven woord en de emotie van de lezer gaat. Misschien een leuke vervolgopdracht ;).

Hoi Riny, Handen op je rug in de boekhandel. Herkenbaar! Alles is leuk en interessant om te lezen en eenmaal thuis is er eigenlijk te weinig tijd. Als verbeterpunt wil ik aangeven dat het hier gaat om een monoloog ipv een dialoog. Ookal is de schrijver een tweede persoon. Ze spreekt ook hardop haar gedachten uit in de laatste alinea.

Hallo Indrany, … ja, ik wist dat het niet klopte met de opdracht. Ik ben wel 'goed' begonnen maar heb het meteen verwijderd omdat het niet was wat ik echt voelde. Mijn bedoeling was Gerdi te laten praten met het Zoutpad. Dat zij het pad zou zien als haar levensweg. Het boek belooft echt een bijzondere ontdekking, daarom wil ze het ook nog niet weten. Het is ook geen echte dialoog, want paden praten niet. Ik wilde die verbinding zo graag leggen. Dank voor je reactie. Ik hoop dat ik duidelijk heb kunnen m aken wat mijn bedoeling was. :nod: Ik raakte direct al in de ban toen ik het omslag zag

Hoi Riny, een herkenbare situatie. Moet een bijzonder boek zijn geweest. Het verhaal is niet helemaal volgens de opdracht, want we moesten een verhaal vertellen door middel van gesproken tekst. Indrany noemde het een monoloog waarbij één persoon aan het woord is, maar Gerdi is hier niet aan het spreken. Je leest alleen wat ze denkt.

Hallo Fief, … je hebt gelijk, het klopt ook niet. Lees mijn antwoord aan Indrany. Ik wilde dit gewoon kwijt: Gerdi in gesprek met het kronkelige en woeste pad en met haar levenspad. Het boek belooft aan het eind iets goeds, en dat goede wil ze nog even bewaren, daarom zet ze het boek weer even in de boekenkast met de wetenschap dat zij het in haar handen heeft. (Dat is het fijne van een boek). Ik ben blij dat je reageerde. Dankjewel.

Hoi Riny, mooi gegeven om met het boek een dialoog aan te gaan. Soms heb je dat gevoel inderdaad. Wel jammer dat het niet binnen de kaders van de opdracht is te passen. Het lijkt me wel interessant om te lezen hoe zo'n dialoog tussen het geschreven woord en de emotie van de lezer gaat. Misschien een leuke vervolgopdracht ;).

Hi Annette, … het was niet mijn bedoeling om je opdracht te negeren, maar ik raakte zo in de ban van dit boek. Ik ben wel aan een dialoog begonnen maar dat haalde niet bij wat ik in mijn hart voelde; ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Ik ben blij dat je reageerde. Misschien als ik het boek uit heb dat er dan een verhaal komt met Gerdi als hoofdpersoon? Bedoelde jij dat misschien ook? In ieder geval hartelijk dank voor het lezen en je reactie. :nod: :thumbsup:

Ja dat is ook leuk! Ik doelde meer op het gesprek tussen boek en lezer... maar ik zou zelf ook niet weten hoe of wat. Hahaha Graag gedaan!

Hallo Annette, … ik ben druk bezig geweest om op te schrijven wat het nu echt met me deed. Helaas het lukt (nog) niet. Mijn grijze brei is nog te taai. Ik laat het voorlopig maar rusten. Laat het boek zijn werk maar doen. Dank voor je reacties :nod: :thumbsup:

@ Indrany , @Fief en @Annette, Op het gevaar af dat dit tweede deel niet geplaatst zal worden (ik ga buiten mijn boekje, de tijd is al verstreken) plaats ik hier toch het tweede deel van Opgave #266 - Zeg het gewoon … #266 – Zeg het gewoon (vervolg) Enige tijd later pakt Gerdi het boek weer uit de kast. Het had iets beloofd; wat zou er nu gebeuren? De draad van het verhaal heeft ze snel te pakken. Het pad is moeilijk te volgen; het brengt haar omhoog. In gedachten worstelt ze tegen de wind in. Grote dikke wolken trekken zich samen en laten dan met geweld hun vracht los, haar kleding kan deze zondvloed onmogelijk aan. Er springen tranen in haar ogen. Onzekerheid en angsten komen weer terug. Ho, niet aan vroeger denken, dat kost maar energie en dat is verspilling van krachten die ze juist nu zo hard nodig heeft. *** Ze leest dat het echtpaar hun krachten voelt terugkomen; ze worden blij en vrolijk. Zo goed en zo kwaad als het gaat, gaat het goed met die twee. *** Gerdi ontspant zich: vooruit kijken, tors het verleden niet op je rug – waardoor hij krom trekt – laat het niet aan je benen hangen waardoor je een slepende tred krijgt. Laat je hersenen er niet dof door worden. In gedachten staat zij op dat Zoutpad, rechtop in de wind; ze hoort de krijsende meeuwen. Ook zij krijst: neem het mee, neem mijn verleden met jullie mee, laat het oplossen boven die bulderende golven, het heeft geen enkele zin dat alles vast te houden. Ik hoor bij het leven van Nu. Gerustgesteld leest ze nog een paar bladzijden; wat een tocht. Wat een prachtig verhaal. Haar spieren ontspannen zich en een lauw warme gloed omhult haar