#266 Die ene blik

'Wil je nog een wit wijntje, Bep?' 'Ik lust nog wel een glaasje, Nel. Waar heb je hem gekocht? Hij is heerlijk.' 'Bij de slijterij hier om de hoek, Rob beval mij de huiswijn aan. "Deze soepele wijn zal u goed bevallen, hij is heerlijk voor 's avonds bij de borrel, maar een glas in de middag drinkt ook lekker weg hoor," knipoogde hij naar ons. En Jannie mijn nieuwe huishoudelijke hulp kreeg gelijk rode blosjes.' 'Oh ja, Rob is een echte charmeur.' 'Weet je Bep, hij doet mij altijd denken aan een Amerikaanse soldaat. Hij had ook van die heldere blauwe ogen. Ik kan mij nog goed herinneren toen ik hem voor de eerste keer zag. Vlak na de bevrijding hoorden we tromgeroffel in de verte. Mijn oudste zuster Mien greep me bij de hand en zei: "Kom, ga mee kijken naar het feestgedruis, de geallieerden zijn in de stad." Ik weet even niet meer welke dag het was...' 'Nel, weet je wat ik heb gehoord?' 'Het was volgens mij op een doordeweekse dag...' 'Ria, onze buurvrouw gaat vreemd,' fluistert Bep. 'Hè, wat zeg je nou?' 'Ria, onze buurvrouw gaat vreemd, ik hoorde het gisteren van Hannie bij de bakker.' 'Oh jeetje, echt waar? Maar ze is toch ook al op leeftijd?' 'Ik geloof dat ze 68 is, 10 jaar jonger dan ik. En weet je hoe oud die knul is met wie ze omgaat?' 'Ik ben helemaal je wijntje vergeten in te schenken, één moment, Bep.' Een poosje later gaat Nel voorzichtig weer aan de eethoek zitten. Ze neemt een slokje van haar wijn en zegt: 'Het schiet mij weer te binnen. Het was op een woensdagmiddag, we holden naar de stad. Iedereen was blij, een lange rij van uitzinnige mensen zwaaiden met hun Amerikaanse vlaggetjes naar de soldaten. Sommigen zaten op een tank en anderen wuifden enthousiast vanuit een legertruck naar de menigte. Mien wilde persé vooraan staan, ze trok mij mee door de mensenmassa. De trommels en trompetters galmden door de straten. Opeens sprong een jongeheer uit een vrachtwagen. Hij liep naar ons toe en gaf mij een reep chocolade. Hij keek mij diep in mijn ogen aan, het leek of de tijd even stilstond. Zijn lippen bewogen, maar ik kon zijn woorden niet verstaan. Toen verdween hij weer tussen de massa. Mien stamelde iets in het gebrekkig Engels, hij draaide zich om, zwaaide nog en riep: "Café De Lange". 'Jeetje Nel, dat je dat nog zo goed weet.' Bep legt haar hand op Nels arm en zegt: 'Blijf zitten, ik maak de voordeur wel open.' Met kleine pasjes komt ze de woonkamer weer binnengelopen. 'Ria kwam de krant brengen,' zegt ze zacht. Ze legt hem op tafel, vervolgens kijkt ze haar vragend aan. 'Zeg Nel, jouw dochter heeft toch ook van die helder blauwe ogen?'