#266 Heroïsch Bloedvergieten

“Zo, eerst even zitten.” “Tering Jopie, hebben wij dit allemaal gedaan? Het lijkt hier net op een Indonesische actiefilm.” “Ik zal je op je woord moeten geloven. Ik hou niet van geweld.” “Ze liggen daar letterlijk opgestapeld.” “De Neus is gewroken. Heb jij Snelle Jelle en Vlugge Japie gevonden?” “Ja, en uitgeschakeld met een portie blauwe bonen. Vlugge Japie is van drie hoog naar beneden gekeild.” “Waar komt de term “blauwe bonen” eigenlijk vandaan?” “Dat zou ik kunnen nakijken, maar ik heb mijn mobiel in het bestelbusje laten liggen.” “Dat komt later wel, maar eerst moeten we naar het ziekenhuis.” “Hoezo?” “Zie je de kogelwonden dan niet? Ik heb er één in mijn zij, één in mijn schouder, en er zit ook nog een kogel in mijn reet. Ik voel ze dan wel niet, maar ze zijn er wel degelijk.” “Ik heb een kogel in mijn buik, en eentje tussen mijn schouderbladen, maar ik heb er ook geen last van. Gek eigenlijk. Horen we nu niet dood te zijn?” “Misschien hebben we wel nooit geleefd. Misschien zijn we fictieve personages, gecreëerd door een zieke geest. Misschien bestaan we alleen maar omdat we denken dat we bestaan.” “Jezus Goedhart, houd je bek dicht. Ik krijg koppijn van je.” “Dat zal wel door die blikken Megaforce komen.” “Die heb ik vanochtend gedronken. Die zijn al lang uitgewerkt.” “God, wat een tragische verspilling van menselijk leven.” “En nu hebben we ook geen bron van inkomsten meer.” “Ik heb het al eerder gezegd: uitkering.” “En als het te lang duurt mogen we schroefjes gaan inpakken met behoud van uitkering.” “Participatiesamenleving.” “De één werkt tot aan zijn dood, en de ander blijft thuis.” “Het is allemaal de schuld van de Rabobank.” “Dit gaat nergens meer heen. Laten we maar naar het ziekenhuis gaan.” “Strak plan.”