Braveborst is met zijn derde halve liter blik Megaforce van de ochtend bezig. Zijn lichaam trilt. Goedhart zit achter het stuur. Ze zijn op weg naar het kantoor van de Neus. Op de autoradio speelt Strawberry Letter 23 van The Brothers Johnson. Braveborst gromt als het nummer word afgekapt, en plaats maakt voor Hey Soul Sister van Train. Na een laatste grote slok Megaforce steekt hij van wal: “Train? Godsammejezus, dit is net alsof je naar een luxe restaurant gaat weet je wel, dure biefstuk, lekker sappig, perfect doorbakken, en dan krijg je als toetje een broodje poep, een dikke, vette drol, en dan niet zomaar een drol, maar een mensendrol.” “Met een puntje er aan?” “Ja.” “Je hebt teveel Megaforce op.” “Vertel me niet wat ik wel en niet moet… ja, je hebt gelijk. Zijn we er bijna?” “We zijn er al.” De voordeur van het kantoor staat open. De Neus zit in zijn kantoorstoel, met in zijn voorhoofd een perfect rond gaatje. Zijn achterhoofd lijkt op een roos van vlees, maar dan niet zoals Jan Wolkers het had bedoeld. Schedelfragmenten en stukjes brein plakken aan de muur achter hem. Zijn prothetische neus lijkt te zijn gestolen. Braveborst kreunt, grijpt zijn borstkas beet, en leunt voorover. Zwaar hijgend ploft hij neer in een nabije stoel. Hij probeert zijn ademhaling onder controle te krijgen. Goedhart begint wezenloos te giechelen, hoewel er in zijn gezicht geen plezier te ontwaren is. Hij krabt op plekken van zijn lichaam waar hij misschien wel helemaal geen jeuk heeft. “Er is hier wel één positief punt aan.” zegt hij. “Nu kunnen we een uitkering aanvragen.” Braveborst schreeuwt als iets dat niet menselijk is, en hij slaat Goedhart tegen de vlakte. Goedhart spuugt twee voortanden uit, samen met wat bloed en een stukje van zijn bovenlip.