#264 De rede voorbij

Je bent een huichelaar. Je wist het zelf al en nu zullen al je vrienden het ook weten. Heb je dan geen greintje respect in je lijf? Ze heeft verdomme veertig jaar lief en leed met je gedeeld en nu zit jij, ja uitgerekend jij, hier te grienen terwijl iedereen die je kent zijn respect betuigt. Je hebt al zoveel tijd in deze werkkamer doorgebracht en nu zit je er weer. Gooi dat glas wijn leeg en ga naar de kapel. Wat ben je nu weer aan het doen? Een beetje die wijn rond laten walsen in je glas. De seconden tikken weg man! Was ik net soms niet duidelijk? Oké, je hebt me overtuigd laffe zak. Je denkt je geweten de mond te kunnen snoeren met drank. Ik ben te soft geweest. Laat me het dan zo zeggen. Al jouw affaires heeft ze moeten slikken. Terwijl ze crepeerde van de kanker lag jij in de armen van die actrice. Maar wie bleef je steunen, zelfs toen je in de gevangenis zat? Ja dat was zij en niet één of andere kortstondige scharrel. Je idealen heb je verkondigd ten overstaan van duizenden toehoorders, maar een paar woorden van afscheid, zelfs je aanwezigheid is teveel gevraagd. “Vašek, ben je hier? Als je nu niet komt dan is de ceremonie straks voorbij. Je zou toch spreken? We kunnen het niet langer rekken!” “Sorry Michael, ik kom eraan. Zorg dat ze nog even op me wachten.” “Dames en heren, graag wil ik nog een paar woorden tot u richten over mijn lieve vrouw en grootste steun in mijn bestaan. De laatste dagen is mij vaak gevraagd hoe ik over Olga haar dood heen ga komen. Laat mij u zeggen dierbare vrienden, daar zal ik nooit overheen komen. Net zoals ik nooit over haar leven heen ben gekomen. Haar onvoorwaardelijke steun en liefde heeft zich voor altijd in mij gevestigd……..”