In English ‘Stel jezelf voor aan de klas. Jullie mogen wat voorbereiden, liefst, maximaal één A4’tje, maar ik verwacht dat jullie het ook wel zonder spiekbriefje komen brengen. In English of course.’ Ze praatte een beetje stijf hoewel ze vlot overkwam. Ze hield die denkbeeldig warme aardappel toch wel wat lang in de mond vonden wij. Enfin, zo wisten we al meteen waar op gelet zou worden: ‘Pronunciation.’ ‘Stiff - Stiffy,’ giechelde Marianne. ‘Stiffy is misschien ook een passende bijnaam voor onze nieuwe lerares.’ ‘O nee, Marianne,’ had ik gezegd. ‘Daar doe ik niet aan mee. Kijk in het woordenboek. Dit kan echt niet.’ Dat was in de eerste les. # Ik had het tekstje eens voorgedragen in de badkamer voor de grote spiegel and I was relaxed. Zulke dingen liepen altijd wel los of juist helemaal niet. Ik zat weer bij Marianne op de laatste rij en ik volgde het maar half. Hoor, meestal was ik wel een oplettend kind, maar de avond voordien had zij juist dezelfde film gezien en ze was er net zo vol van als ik. ‘Dead Poets Society met Robin Williams.’ Na de film ontdekte ik een beduimeld poëziebundeltje in de boekenkast van mijn ouders. Het was een oud vergeeld exemplaar en ik vroeg me af waarom ik het precies toen mocht vinden, alsof toeval steeds met opzet gebeurt. Er stonden gedichten in van Walt Whitman! Gelijk er magie mee gemoeid was. ‘Welke scène vond jij de sterkste?’ vroeg ik haar. ‘Die van in de grot. Waar ze de dode dichtersvereniging oprichten. En vooral het moment waarop die jongen iets zegt van Sucking life out of the marrow.’ Ik was ervan overtuigd dat ze een andere scène zou nemen, maar nee hoor: ze deelde net zo goed mijn idee en mijn gevoel. Toen kon ik het niet meer houden. Ik moest de dichtbundel aan haar voorleggen. Dus ik dook naar beneden, griste het boekje uit mijn tas, ritselde ongeduldig door de pagina’s om haar te tonen wat ik nog meer gevonden had. Op de pagina van dichter Henri David Thoreau stopte ik. Daar stond het! Naast het Engelse gedicht was er nog een gedicht, in potlood ernaast gekrabbeld. Van een zekere Joost van den Vondel. ‘Die Amerikaanse dichter heeft het idee van het leven uit mergpijpen zuigen gewoon gejat van Joost van den Vondel,’ zeg ik. Ik wilde nog veel meer uitleggen aan mijn hyper-enthousiaste studiemaatje, maar blijkbaar fluisterde ik niet stil genoeg want ‘our teacher’ riep me 'toew die order'. Ik moest naar het bord komen om mijn presentatie te doen en dat wel voor mijn beurt om zeker. Mijn brein was nog volledig vervuld van het boekje met de dode dichters. ‘Dear Stiffy, carpe diem, my name is Walt Whitman en Joost van den Vondel. Het leven is een pijpkaneel, ieder zuigt eraan en krijgt zijn deel. Captain, my captain…’